John Irvine Band, The

Scanning The Dark Horizon

Info
Uitgekomen in: 2023
Land van herkomst:  Verenigd Koninkrijk
Label:  Head In The Door Records
Website: https://johnirvine.co.uk/
Tracklist
Scanning The Dark Horizon (7:19)
The Cloud Seeders (4:25)
Solar Winds (5:37)
Of Seas And Oceans (4:19)
A Delicate Thread (2:42)
Life Line (6:43)
The Storm Chasers (4:22)
A World On The Run (7:45) 
John Irvine: gitaar, keyboard, basgitaar
Andrew Scott: drums
Scanning The Dark Horizon (2023)
Psychopomp (2022)
The Machinery Of The Heavens 2020)
Metaphysical Attractions (2018)
Nex Stop (2013)
Wait & See(2011) 

Ja, eigenlijk vond ik die hoes gewoon erg prettig. Veelbelovend. Een soort ge-update versie van “Space Shanty” van Kahn, een van mijn favoriete elpees. Kent u dat, dat je een album graag goed wilt vinden omdat de hoes je wel aanstaat?

The John Irvine Band is misschien wel een beetje misleidend als het gaat om bandnamen; het is namelijk gewoon een soloplaat van gitarist en toetsenist John Irvine met ondersteuning van studiodrummer Andrew Scott (onder andere van Paul Gilbert), die het slagwerk verzorgt. Het album klinkt ook echt als een rock/fusion-studioproject, bijna een beetje als synthetische muziek voor een futuristische videogame. Eigenlijk krijg ik hier en daar wel zin om me nog eens te wagen aan die gevreesde Rainbow Road in Mario Kart.

Het geluidsbeeld van “Scanning The Dark Horizon” wordt bepaald door lagen van synthesizers, zelfs de diepe bas is elektronisch. Dit zal liefhebbers van de Taurus baspedalen overigens kunnen aanspreken. Luisteraars van hedendaagse neo-prog zullen ook een hoop bekende toetsenklanken terughoren. Wie een virtuoze gitaarplaat verwacht zal zich echter even moeten heroriënteren, want eigenlijk is de elektrische gitaar van John Irvine helemaal niet zo prominent aanwezig. Deze had best wat meer op de voorgrond mogen staan en een wat natuurlijk timbre mogen hebben – als contrast met de elektronisch klinkende backdrop.

In het spel van Irvine hoor je de liefde voor Pat Metheny terug, met name in het laatste nummer, A World On The Run. Dit is ook meteen mijn favoriete nummer van de plaat, omdat hij hier eindelijk eens flink uitpakt met dat glazige scheurijzer. Dan zijn er ineens de pakkende riffjes, solo’s en wisselingen die eerder op de cd een beetje uitbleven, al had de mix ook hier meer ruimte mogen bieden voor de gitaar. Het slagwerk van Andrew Scott is daarentegen wel prima weergegeven en zorgt voor de broodnodige menselijke touch.

Het fusiongenre staat niet bekend om zijn emotionele gelaagdheid en ook dit ”Scanning The Dark Horizon” is overwegend luchtig en abstract, al heerst er een prettig sci-fi-sfeertje dat de fantasie prikkelt. Het nummer The Cloud Seekers heeft ook wat interessante donkere passages met psychedelische klanken die me bekoren. In die zin is aan de hoes niets gelogen. Het album heeft trouwens een goede volle sound, al had die blazende en bulderende synth-bas wel wat minder gekund wat mij betreft.

Finaal is het dan lastig om tot een oordeel te komen over dit soort nichemuziek. Liefhebbers van fusion, neo-prog en spacerock mogen even proeven via YouTube en er zullen zich dan geheid liefhebbers van deze release gaan melden. Terloops heeft de plaat meer groeipotentieel dan ik bij de eerste luisterbeurt had verwacht. Zelf zie ik deze plaat wel belanden in mijn collectie van muziek voor bij het thuiswerken. Voor een volgende release van Irvine hoop ik op meer authentieke en frontale gitaarklanken, een door een mens ingespeelde basgitaar en behoud van die verder puike sci-fi backdrop en productieklank. Een succesformule ligt hier op de loer.




 

Send this to a friend