Keith Tippett Group, TheAlbum

‘Dit album hoort niet thuis op progwereld.org’ is het eerste wat veel echte progliefhebber zullen roepen als ze “You Are Here … I Am There” horen. Begrijpelijk. In de ogen van vandaag de dag is dit jazz, pure jazz, maar dan wel van muzikanten die zich er helemaal aan overgeven.

Ik zal eerlijk zijn. Soms heb ik het gewoon even helemaal gehad met de prog. Op die momenten ben ik gewoon toe aan een portie heerlijke jazz. Toen ik in 1976 voor het eerst de jazzrock van Weather Report hoorde, ging er een nieuwe wereld voor mij open. Sinds die tijd luister ik gewoon van tijd tot tijd naar allerlei soorten jazz. Vreemd genoeg heb ik me nooit verdiept in de geschiedenis van de jazzrock. Vandaar dat ik niet bekend was met The Keith Tippett Group. Ik wilde dat ik dat wel gedaan had, dan had ik al veel langer van dit album kunnen genieten.

Even twijfelde ik nog of ik dit album wel wilde recenseren voor Progwereld, maar er valt toch wel wat over te vermelden in relatie tot de geschiedenis van de prog. Keith Tippett speelde namelijk geen gewone jazz. Hij was één van de eersten die begon met het vermengen van jazz met rock. Bovendien experimenteerde hij met zijn bandleden er aardig op los. Het album “You Are Here …I Am There” was al in 1969 gereed, maar verscheen pas een jaar later in 1970. Dat bracht een redelijke opschudding in de wereld van de jazz. Het pianospel van Tippett was flink anders dan wat men in die tijd gewend was. Ondertussen was Tippett verder gegaan in zijn ontwikkeling, zowel met zijn jazzband als ook in zijn bijdragen aan de progressieve rock. Vlak voor het verschijnen van “You Are Here … I Am There” verscheen het tweede album van King Crimson (“In The Wake Of Poseidon”) waar Tippett als sessiemuzikant de piano verzorgt. Dat gebeurde ook op het derde (“Lizard” – 1970) en het vierde (“Islands” 1971) album van Crimson. Tippett bracht zijn jazz naar het werk van King Crimson, maar Crimson beïnvloedde op zijn beurt Keith Tippett.

“You Are Here … I Am There” is in zekere zin één van de startpunten van de jazzrock. Het geheel bevat nog hoofdzakelijk behoorlijk toegankelijke jazz die aangenaam is om naar te luisteren. De rock is ver te zoeken, maar het begin is er. Vermeldenswaardig is dat het nummer Thank You For The Smile duidelijk herkenbaar is gebaseerd op Hey Jude van de Beatles.

Tegelijk met “You Are Here …” verscheen bij Esoteric ook een heruitgave van het tweede album van The Keith Tippett Group: “Dedicated To You, But You Weren’t Listening” (1971). The Keith Tippett Group gaat daar veel experimenteler te werk. Nog steeds meer jazz dan rock, maar de band is duidelijk de grenzen aan het verleggen. Helaas ten koste van de toegankelijkheid. Voor mij zodanig ontoegankelijk dat ik “Dedicated To You, But You Weren’t Listening” niet meer verwacht te beluisteren. “You Are Here … I Am There” daarentegen zal ik nog wel blijven beluisteren, ten minste als ik de prog even beu ben en weer toe ben aan mijn dosis jazz. Dus voor de progliefhebbers die ook jazz weten te waarderen is “You Are Here” zeker een aanrader.

Peter van der Schelde