Last Embrace, TheAlbum

The Last Embrace is een vijfkoppige formatie uit Frankrijk. Met “The Winding Path” brengen zij hun vijfde geluidsdrager in twaalf jaar op de markt.

In de info die bij de cd is bijgevoegd beschrijven zij hun muziek zelf als ‘atmosferische metal’. Nu ben ik niet bekend met hun eerdere werk, maar op dit album is de metal – afgezien van een enkele stevige gitaarriff en af en toe wat dubbel bass drum werk – ver te zoeken. Sfeervol of atmosferisch is het wel degelijk. We hebben hier te maken met een plaat vol verfijnde progressieve rock, aangevuld met invloeden uit de folk en hier en daar wat korte flarden jazzmuziek. Dat maakt dat de muziek nog het best te omschrijven is als een wat mildere versie van Mostly Autumn. Bij sommige rustige passages moet ik af en toe zelfs even aan Fairport Convention denken.

Een groot deel van de sfeer op dit album is te danken aan het feit dat de band hier gebruik heeft gemaakt van een strijkkwartet en een drietal houtblazers; iets wat op de twee albums die aan “The Winding Path” voorafgingen ook al werd gedaan. Ik heb zo nu en dan het idee dat sommige artiesten een strijkje aan hun muziek toevoegen omdat het ‘in’ is en omdat iedereen het nu eenmaal doet. Bij dit album heb ik dat gevoel geen moment gehad; het is hier mooi complementair aan elkaar. Deze zeven muzikanten voegen absoluut iets toe aan de muziek die The Last Embrace maakt. Dat is al te horen op het eerste nummer On My Own waar het samenspel tussen de elektrische en klassieke instrumenten voor een aantal prachtige momenten zorgt. Ook op het hoogtepunt van het album, het ruim 18 minuten durende The Field Of Minds hoor je een aantal van deze momenten.

Dat het af en toe ook pakkend kan zijn, bewijst het tweede nummer, Nescience, dat een refrein heeft dat de hele dag in je hoofd kan blijven zitten. Hier bewijst de band dat ze ook zonder de strijkers en blazers prima muziek kan maken.

Tori Amos is duidelijk een inspiratiebron voor zangeres Sandy Carles. Wat ik wel jammer vind, is dat ze op geen enkel moment eens lekker vol gas gaat. Op de momenten dat er gezongen wordt, is de muziek in alle gevallen relatief rustig. De wat hardere stukken zijn allemaal instrumentaal. Ik had haar graag eens met een krachtig stemgeluid over een wat hardere muzikale passage horen zingen.

We hebben hier te maken met een band uit Frankrijk. Dat is vooral de merken aan het feit dat er hier met een behoorlijk Frans accent gezongen wordt. De website en de Facebookpagina van de band zijn Franstalig, wat het behoorlijk lastig maakt om informatie over de band in te winnen. Zo is het me bijvoorbeeld niet gelukt om de achternaam van bassist Anthony te achterhalen. Ook staat er in de teksten van de nummers in het cd-boekje een aantal spelfouten. Daar komt dan nog bij dat de website van platenlabel Longfellow Deeds verlopen is. Dat moet toch professioneler kunnen!

Toch overheersen de positieve gevoelens over deze release. Als je graag eens wilt horen hoe je als rockband een strijkkwartet en een paar blazers in je muziek kunt integreren zonder dat één van de twee ondersneeuwt, is dit een prima album. Het is een mooie sfeervolle plaat met voldoende momenten die de aandacht vasthouden. En als deze band voor een wat meer internationale presentatie zal gaan, zullen we in de toekomst zeker vaker van ze gaan horen.

Ralph Uffing