Legendary Pink Dots, TheAlbum

Ga nu! Naar! Wikipedia! Of naar Rate Your Music. Of naar Progarchives, het maakt me niet uit. Dat zal je snappen dat ik me wezenloos schrok van de immense discografie van deze formatie uit Engeland, waarvan de leider/zanger Edward Ka-Spell reeds jaren in Nijmegen woont.

De discografie is niet alleen immens, ook verschrikkelijk ondoorzichtig. Het verschil tussen een reguliere plaat, een jamplaat en een verzamelaar is volslagen weggevallen. De eerste paar platen werden alleen op cassette uitgebracht, vaak in gelimiteerde uitgaven, alleen bij concerten. Ik las ergens dat één van de latere cd’s in beperkte oplage in een washandje was verpakt, met daarbij een stuk zeep waarop het logo van de band was afgedrukt (1). Zo’n groep dus.

Uiteraard gaat het om de muziek, en na 30 jaar noeste arbeid mag je toch wel een zekere kwaliteit verwachten. Maar ja, waar moet je een groep als The Legendary Pink Dots plaatsen? Ik ga het toch proberen.

Voor lezers van deze site helpt het dat Edward Ka-Spell een stem heeft die haast identiek is aan die van Peter Nicholls van IQ, waardoor je vaak het idee krijgt dat je naar een spacerock, trippy versie deze groep zit te luisteren. Eén van de liedjes heet zelfs Leap Of Faith. Het doet ook wat aan Peter Gabriel denken, en aan David Bowie, of met Endless Time zelfs aan Syd Barrett. Bij al deze referenties moet je er in gedachten direct een flinke scheut psychedelica en spacerock aan toevoegen, afgemaakt met een scheutje krautrock en ‘synthesizer greatests’.

“Seconds Late For The Brighton Line” zal ondanks een redelijke publiciteitscampagne voornamelijk gefrons opleveren, daar The Legendary Pink Dots, op deze plaat gereduceerd tot een duo, nauwelijks concessies doen aan heersende normen over hoe een plaat geproduceerd dient te worden. Refreinen en structuren lijken afwezig en het onverwachte wordt haast tot standaard gemaakt. Vreemd genoeg maakt dat de plaat om een bepaalde manier na drie nummers voorspelbaar, terwijl je ook elke keer verrast opkijkt. “Seconds Late For The Brighton Line” is als het muzikale equivalent van ‘Alice in Wonderland’.

Zodoende schaamt de groep zich niet voor teksten als ‘I will ride you like a stallion’, in het reeds genoemde Leap Of Faith, waarna de luisteraar prettig wegzakt in een elektronisch moeras. Daar zal Phil Knight verantwoordelijk voor zijn. Interessant is ook het haast esoterisch overkomende No Star Too Far, dat met gesproken tekst begint, en dan ineens de luisteraar beetpakt en nooit meer loslaat.

Ondanks het feit dat er geen touw vast lijkt te knopen aan de muziek van The Legendary Pink Dots, gaat er een verslavende, hongermakende werking van de band uit. Het heeft ertoe geleid dat ik direct op sites en forums, en ook via minder toegestane middelen, kennis ben gaan maken van meer van deze band.

Op hun MySpace staan maar liefst zes van de nummers van deze plaat. Beluister daarvan Russian Roulette. Spreekt je dat aan, dan wens ik je veel plezier de komende jaren in de wondere wereld van The Legendary Pink Dots. Ik ben vanaf deze cd fan, rijkelijk laat voor sommigen, maar beter Someday dan nooit, toch? Ik heb toch niet op enkele seconden na de trein gemist?

Noot:
(1) http://brainwashed.com/common/htdocs/discog/cad32.php?site=teka08

Markwin Meeuws