Living, TheAlbum

“Wij omschrijven onze muziek als exotische en symfonische rock”. Tja, het is maar welke betiteling je muziek wilt meegeven.

De uit Vancouver, Canada afkomstige band The Living is een opmerkelijke formatie binnen de progressieve muziek. Dat deze band in die specifieke hoek thuis hoort, staat als een paal boven water, hoewel het wat moeilijk is om de muziek de juiste stempel mee te geven. De band mengt klassieke ‘kamer’ muziek met rock en funky elementen, dat is een zekerheid wat mij betreft. Daarentegen is het absoluut geen Avant-rock. Het is meer cross-over rock met Avant-rock-achtige trekjes. Dat dan weer wel. De band is niet beroerd om zo nu en dan over te stappen op een a capella, jazzy of klassiek intermezzo. Zo nu en dan komen de snaren van de cello en viool over als stevige metal riffs, maar het totaal geluid is verre van dat.

De bandleden zijn allen geschoold in klassieke muziek en nemen invloeden van zowel klassieke helden als Stravinsky en Ravel mee in hun muziek,  als wel die van moderne broeders zoals Muse, Bjork, The Mars Volta en Queen. Het is het eerste echte album na twee ep’s, de eerste kreeg de naam “The Sin” en “Bedd Tracks” kwam in 2009 uit. De mengeling van klassieke instrumenten en drums met hier en daar wat toetsen, elektrische gitaar en basgitaar, geeft een verassend resultaat dat dus moeilijk in te delen is.

Zo af en toe komt de muziek wat Zuid-Europees over, voornamelijk door het gebruik van de vele strijkinstrumenten. Als je zou zeggen dat dit een band is met Hongaarse of Roemeense wortels, zal ik zonder meer informatie niet snel worden tegengesproken. De band heeft naast de progressieve trekjes ook veel jazzy en funky kantjes, die prima gedoseerd in de muziek zijn neergezet. Dit tezamen zorgt er voor dat de spanning in de muziek op meerdere niveaus overkomt. Dream Runner is bijvoorbeeld een nummer dat meer tegen de stevige rock aanschurkt, door vooral het gebruik van de elektrische gitaar, die verder een bescheiden rol speelt op dit album. Hier zou een vergelijking met het Diablo Swing Orchestra op zijn plek kunnen zijn. Sneaky Patina daarentegen, kan weer goed concurreren met muziek van een band als Univers Zero. De muziek wordt in dit nummer op huiveringwekkende en onheilspellende manier neergezet en met name de cello, basgitaar en viool spelen een grote rol in dit epos. De charismatische zanger van The Living doet daar nog een schepje boven op, waarmee de vergelijking met Univers Zero verder daarom ook eindigt.

De charismatische zanger Mike Bell bedient zich regelmatig van de nodige stemacrobatiek hetgeen de muziek vaak funky maakt. Hij heeft een paar goede stembanden en is duidelijk geschoold op vocaal gebied. Bell heeft echt het vermogen om de muziek te verrijken, waardoor de muziek ook spannend blijft.

Liefhebbers van progressieve rock die allergisch zijn voor viool, contrabas en cello, moeten dit absoluut links laten liggen. Deze instrumenten vervullen een prominente rol in de muziek van The Living. Een ieder die deze instrumenten wel kan waarderen en niet vies is van wat avant rockinvloeden,  zou dit echt eens moeten proberen. De muziek is smaakvol gebracht, absoluut genietbaar, kunstig zelfs, maar als je gaat voor de doorsnee progrock met elektrische gitaar, dominerende drums en zwevende toetsensolo’s, is “The Jungle Is Dark But Full Of Diamonds” een verkeerde investering.

Ruard Veltmaat