The Madrigal ProjectAlbum

The Madrigal Project is het geesteskind van de Amerikaanse muzikant en multi-instrumentalist Kevin Dodson. De oorsprong van de groep gaat terug tot de jaren tachtig, die toen Madrigal heette en met een andere bezetting twee albums uitbracht. Met nieuwe muzikanten en bijdragen van onder andere Adam Holzman, Oliver Wakeman, Billy Sherwood, Michael Lewis en Jane Getter is het album “11th Hour” een hommage aan en nostalgische terugblik op de grote namen Yes, Genesis, Van der Graaf Generator en King Crimson.

Dit vijf kwartier klokkende album kenmerkt zich door complexe, gelaagde arrangementen met tal van wendingen. Progressieve rock uit het verleden wordt als het ware overgoten met een hedendaags sausje. Voor de liefhebbers van bovengenoemde groepen en ‘old school’ prog en symfo voelt dit album als een warm bad en als thuiskomen. Meer nog is het een eldorado voor de toetsenfreaks, daarover later meer.

Het album opent met Maude Frantic met veel gelaagd toetsenwerk, waaronder swingend orgelspel van Oliver Wakeman. Het klinkt als een mix van Genesis en Spock’s Beard. Al spoedig krijgt de flow en drive vat op je, stilzitten is haast onmogelijk. We horen ook de harpsichord, hier bespeeld door Wakeman, een instrument dat op meer nummers te horen is. Ook vocaal is het dik in orde met veel variatie en meerstemmigheid. Als slotstuk krijg je een zalig duel van toetsen en gitaar voorgeschoteld. Wat is dit een adembenemende opening!

Op A Question Of Wait And Matter dient Adam Holzman zich aan met vette partijen op Moog synthesizer. Er is veel afwisseling in toetsenwerk, waarbij flarden Canterbury voorbijtrekken. De enerzijds tegendraadse ritmiek en tegelijk aantrekkelijke melodielijnen maken het nummer tot een waar luistergenot. Met iets meer dan vijf minuten is Canvas het kortste nummer. Ook hierin komen tal van onverwachte, goed kloppende wendingen voor.

Al snel wordt duidelijk dat iedere luisterbeurt meer aan het licht brengt. Er is een grote gelaagdheid met complexe overgangen en veel variatie, muzikaal en vocaal. Als luisteraar vergt dat veel energie, maar heeft het tegelijkertijd een onweerstaanbare aantrekkingskracht. In ieder geval op mij.

Op het album staan drie epics, waarvan het titelnummer 11th Hour van ruim tien minuten de eerste is. Het heeft een stroef, onwennig begin met donker gitaarwerk en bezwerende zang van Dodson, waardoor het doet denken aan Van der Graaf Generator. Al snel volgt een zalig instrumentaal intermezzo met jazzy invloeden. Er volgen talloze wendingen en overgangen en het zwelgt van gelaagd toetsenspel op uiteenlopende instrumenten, gespeeld door Dodson, Holzman en Harry Fix.

Dat het niet op kan met toetsenwerk laat het funky versus jazzy Breaking August horen met Mellotron, orgel, synthesizer, harpsichord en clavinet. Inderdaad, hier wordt het complete toetsenkabinet geëtaleerd. Daardoor vergeet je haast dat er zóveel gebeurt dat de acht minuten aanvoelen als twaalf. De tweede epic is Sumpin Ovit, dat een duizelingwekkende intro met veel toetsen en trompet heeft. Na een kort rustmoment draait de progcaroussel verder en volgt een stuk waarin saxofoon en trompet centraal staan. Solo’s wisselen elkaar in snel tempo af, alsof men in de rij staat om te mogen soleren. Na acht minuten zijn er twee minuten van relatieve rust met akoestische gitaar, zachte toetsen en zalvende zang, waarna het in de outro weer los gaat.

Het prachtige en zeer goed opgebouwde instrumentale Sisters, met veel piano en synthesizers van Wakeman, vormt de brug naar het magnum opus van dit album en The Madrigal Project, Boat Five. Het ruim twaalf minuten durende nummer dateert uit de Madrigal-periode, midden jaren 80 en heette toen Paradise. In de loop der jaren en met het live spelen van deze favoriet, is het nummer als het ware bewerkt tot wat het nu is. Je hoort de muzikale geschiedenis en de ontwikkeling die Dodson heeft doorgemaakt. Het nummer is ronduit groots en vormt de enorm vlezige kers op de taart van dit album. Het is het beste wat ik dit jaar gehoord heb.

“11th Hour” is op de valreep een album dat mijn verwachtingen ver overstijgt. Zonder overdrijven mag dit een meesterwerk genoemd worden, waar in 75 minuten verleden en heden aan elkaar zijn geknoopt. Ik hoop van ganser harte dat dit album geen eenmalige exercitie is.