Mars Volta, TheAlbum

Met The Mars Volta heb ik al jaren een haat-liefde verhouding. Ik houd van het aparte stemgeluid, de zweverige melodieën en de verrassende wendingen in de muziek, maar ik kan er niet te lang naar luisteren. Daarvoor klinkt het vaak te hysterisch en te hyperactief. De band tiert als een kind met adhd, dat te lang stil moet zitten en ook nog eens teveel suiker op heeft. The Mars Volta mixt rock, punk, jazz, psychedelica, ambient, hardcore en andere genres, meestal in hogesnelheidstreinvaart. Aan het einde van elk album ben ik toe aan paracetamol. En toch is er iets in deze stuiterbalmuziek dat me aangrijpt.

“Noctourniquet” is het zesde album van The Mars Volta. Vol verwachting, maar ook met een beetje tegenzin, plaats ik het schijfje in mijn cd-speler. Openingsnummer The Whip Hand is even wennen. Het zit vol drukke, schelle elektronische geluiden en dubstepinvloeden. De zang is overspannen en schreeuwerig. ‘I am a landmine, I am a landmine’, krijst zanger Cedric Bixler-Zavala. Maar de rest van het album is niet zo explosief. Net als de vorige cd “Octahedron” klinkt het eigenlijk vrij rustig. De meeste nummers zijn kort en eenvoudig van opbouw. Volgens gitarist Omar Rodriquez-Lopez horen we een versimpelde versie van alles wat The Mars Volta heeft gedaan. Dat klopt wel, maar is ‘less’ in dit geval ‘more’?

The Mars Volta klinkt op “Noctourniquet” een beetje flauw, als een light variant waar toch minder smaak aan zit. De elektronische geluiden, bliepjes, samples, echo’s en andere effecten zijn naar de achtergrond verdwenen. De paar échte prettig gestoorde uitspattingen blijven netjes binnen de perken van het refrein. Het album mist hierdoor pit. Vooral de tweede helft van de cd is kalm en  kan wel wat sambal gebruiken. Imago, Molochwalker en Trinkets Pale Of Moon zijn korte, rustige meezingliedjes. Wel mooi, maar drie van die nummers achter elkaar is een beetje saai.

Hoewel “Noctourniquet” op het eerste gehoor misschien teleurstelt, laat het album je niet snel los. Sommige zanglijnen blijven in je hoofd rondspoken, omdat ze ein-de-loos herhaald worden. The Mars Volta brainwasht je met de refreinen. Andere nummers brengen je onder hypnose. Zo is In Absentia bijvoorbeeld een heerlijk zweefnummer. Het klinkt hol, alsof het in een tunnel is opgenomen. Op het lied Dyslexicon kun je ouderwets losgaan. Dit is The Mars Volta zoals we de band kennen, met veel tempowisselingen, bombast, paranoia en vervormde zang. The Malkin Jewel is een ander juweeltje: psychedelische rock, een traag ritme, goede spanningsopbouw, rare teksten en een beetje van Captain Beefheart, Tom Waits en Nick Cave.

Op “Noctourniquet” staat een aantal hele sterke nummers, maar ook wat zwakkere liedjes. Vooral op het einde dut de cd wat in. Met 65 minuten duurt het album dan ook te lang. Toch is “Noctourniquet” de moeite waard, want de cd groeit per luisterbeurt. Voor mensen die The Mars Volta nog niet kennen is dit een goede kennismaking. Het album is vrij toegankelijk, maar nog steeds een vreemde eend in het cd-schap. The Mars Volta blijft een aparte band waar je van moet houden. En ik? Ik hou van ze, ik hou niet van ze, ik hou van ze…

Shireen Bekker

Bestel deze cd rechtstreeks bij Discorder.