The Me In YouAlbum

Soms luister je naar muziek die voor jou compleet nieuw lijkt, anderzijds komt het toch vertrouwd over. Die muziek komt dan van een band waarvan je tot voor kort nooit gehoord hebt en die ook niet algemeen bekend is binnen het genre waarover wij als Progwereld verslag doen. Het komt vanuit het niets naar boven drijven bij de bekendste audiostreamingdienst ter wereld. We kunnen in ieder geval zeggen dat die Zweedse streamingdienst in staat is matches te maken, terwijl je zelf niet wist dat er raakvlakken waren. Die algoritmes zijn écht slimmer dan we denken…

The Me In You is een Belgische band die al ruim vijftien jaar bestaat. De band bracht in 2012 zijn debuut uit onder de naam “Forgotten Clothes”, met een redelijke hitsingle Girl In Armour. Laat ik dat nummer in die periode vaker gehoord hebben, volgens mijn herinneringen in het programma “Met het oog op morgen” op Radio 1. Bij nadere bestudering blijkt de band toch bekender te zijn dan ik vermoedde, muziekgoeroe Jan Douwe Kroeske heeft bijvoorbeeld ruimschoots aandacht besteed aan deze band.

Hoe dan ook; hun cd “How Does It Feel To Be Wrong All The Time” recenseren is een muzikale speurtocht. Daar moet wel bij verteld worden dat de cd met een progrockbril is bekeken. Daarvoor zijn wij immers aangenomen. Waarom vertel ik dit allemaal? Onbevangen luisteren levert namelijk een boeiend kleurenpalet op.

Hou deze basisreferenties in gedachten: Pink Floyd, Talk Talk, Air, maar ook Novastar. The Me In You is ook: indie-rock gemixt met postrock en mijmerende poëzie over mensen, levensvragen en herinneringen.

We gaan verder met de voor deze site vertrouwde namen.

Een band uit mijn referentiekader die onherroepelijk opkomt is IQ. En dat komt voornamelijk door een van de twee zangers in de band, hij doet namelijk sterk denken aan Peter Nicholls. Dat hoor je vooral in How Does It Feel, maar ook in het wonderschone Stop in Motion. De nasale sound van de Belgische zanger Stijn Claes met een klein beetje accent maakt de vergelijking sprekend. De volgende toetsing slaat dan weer op de Noorse band Airbag. Ook hier speelt de zang een rol, maar ook de muziek, minus de geweldige gitaarsolo van Bjørn Riis. We hebben het in dit geval over The Hum of Your Voice.

Dit is niet per definitie een progrockband, maar In a Silent Way doet akelig denken aan de Nederlandse formatie HEAVN. Dat geldt ook voor het nummer Landscapes (About Me).

En nog eentje dan: NoSound hoor je terug in Sooner Or Later of in het ultiem sfeergevoelige The Coastman & the Liar.

Ach, het blijft puur interpretatie. Jij als lezer vindt wellicht weer iets anders in de muziek. Daarom blijf ik zitten met gemengde gevoelens. Ik heb je waarschijnlijk geen dienst bewezen met deze recensie. Sorry. Maar er moet eer worden betoond aan de copycatachtige praktijken op dit album, hoewel hoogstwaarschijnlijk onbedoeld door de band. Want het is te makkelijk te stellen dat deze Belgische helden geprobeerd hebben de genoemde referenties te kopiëren of zelfs te evenaren. De band lijkt per definitie niet vast te willen houden aan comfortabele waarden binnen hun composities. Wat dat betreft kunnen we stellen dat het gebruik van analoge toetsen, meervoudige gitaren en een sympathieke stem, niet automatisch voor een goede plaat zorgt, zonder het talent van muzikanten. En dat de band over een flink portie talent beschikt is wat Progwereld betreft een feit.

Beschouw deze recensie daarom als een alternatieve benadering. In feite heeft deze band een soort compilatiealbum afgeleverd, een verzamelplaat of sampler, gevuld met muziek van je favoriete bands. The Me In You brengt toegankelijke crossover-prog en ik weet zeker dat de breed georiënteerde progrocker hier enkele pareltjes in zal vinden. Geen twijfel over mogelijk.