Moody Blues, TheAlbum

Voorgaande albums waren altijd volgepropt met laag na laag Mellotron en tevens versierd met talloze andere instrumenten. Het verlangen ontstond om voor de volgende plaat wat eenvoudiger te werk te gaan. Zo konden de liedjes ook makkelijker worden vertaald naar het podium, want de Moodies toerden intensief gedurende deze periode. We praten over de periode waarin The Moody Blues een enorme act was, met duizenden concertgangers over de hele wereld, cumulerend in grote rijkdom en de beschikking hebbend over een eigen vliegtuig. Dus het ruimteschip waar men over droomde was niet meer nodig.

Gelukkig lopen de liedjes nog wel in elkaar over en is er nog wel de vorm van een concept middels de sterke openingstrack Question en het afsluitende gedicht The Balance. Er is ook nog genoeg Mellotron overgebleven. Maar over het geheel gesproken kan men niet aan de conclusie ontkomen dat The Moody Blues veel heeft  ingeleverd ten behoeve van deze nieuwe stijl. Het roer moest om, dat was voor te stellen. Het moest allemaal vooral eenvoudiger. Helaas heeft men teveel ingeleverd. Wat meer is: niet alle composities zijn even sterk. Het levert ons de meest inconsistente plaat uit de vroege discografie van The Moody Blues op.

Maar laat ik dit gegeven wat in balans zetten. Tenslotte is dat ook wat de Moodies proberen op deze plaat. Het is zeker geen slechte plaat, maar omringd door torenhoge wolkenkrabbers is het een bescheiden optrekje. Een optrekje met veel luxe, dat is waar, en met Question lijkt het wel alsof de Moodies zichzelf opnieuw hebben uitgevonden. Question, een compositie van Justin Hayward, is verreweg het sterkste nummer van de plaat. Een klassieker, in vele landen een grote hit, waaronder het onze. Het anti-oorlogsnummer valt uiteen in een druk en een langzaam gedeelte, die goed bij elkaar passen. Het vertoont grote dynamiekverschillen, maar vergeleken met Hayward’s composities op vorige platen zeer kaal gearrangeerd.

Als de composities daarentegen goed zijn, dan maakt deze sobere instrumentatie niet uit. Dat blijkt ook uit And The Tide Rushes In, een uitstekend nummer van Ray Thomas. Zijn mooie, warme stem komt zeer goed tot uiting in dit rustige nummer, welk ook wat aangenaam akoestisch getokkel kent dat bijdraagt aan de zeventiger-jaren-sfeer hetgeen dit nummer sterk in zich heeft.

Daarna gaat het rap mis. Het door Edge gefluisterde en door hem geschreven Don’t You Feel Small is een zwakke compositie en het aangename fluitspel van Thomas kan dat niet verhelpen. John Lodge’s composities zijn allebei zwak. Met name Minstrel’s Song klinkt als een slechte jaren-zestig parodie. Hayward’s It’s Up To You is een aanfluiting voor zijn doen. Het doet me nog het meeste denken aan sommige van zijn 80er jaren bijdragen, maar dat is geen compliment.

De plaat herstelt zich met Hayward’s Dawning Is The Day, een nummer met prettige percussie van Graeme Edge en voortreffelijk gezongen en gearrangeerd. In de bridge, vanaf ‘baby, there’s no price upon your head’ wanen we ons weer even in de conceptwereld van voorgaande platen.

Mike Pinder voelt zich steeds slechter op zijn gemak. Vol enthousiasme dook hij eind jaren zestig op de goeroes en hun meditatieve kennis omtrent het leven, om vervolgens tot de conclusie te moeten komen dat ook daar het antwoord niet in ligt. In Melancholy Man bezingt hij deze trieste gedachte. Hij voelt zich alleen en verontschuldigt zich haast voor zijn onvermogen het leven aan te kunnen. Een sterk en emotioneel nummer.

Edge laat van zich horen in het afsluitende The Balance middels een gedicht. De gestelde vraag door Hayward in de openingstrack wordt hiermee beantwoord door het toverwoord ‘liefde’. Ons, als fans, levert “A Question Of Balance” veel teveel vragen op. De goede nummers op de plaat verhullen niet dat The Moody Blues danig uit balans zijn.

Markwin Meeuws