Moody Blues, TheAlbum

Oerprog. Ouder dan oud. Voor mij en velen met mij geldt “Days Of Future Passed” van The Moody Blues als de eerste symfoplaat. Ik behandel de plaat dan ook met een zekere eerbied en degenen die ‘em nog als LP kennen, weten wat ik bedoel; vaak een inmiddels verfomfaaide hoes, dat dikke vinyl dat je alleen van oude klassieke platen van je opa kent. Op cd mis ik eigenlijk de kraken en krassen die de nostalgie compleet maakte.

En ik ben van 1970. De plaat is drie jaar voor mijn geboorte gemaakt. Maar ja, mijn vader bezat de plaat, mijn oom, een aangetrouwde oom. En wie kent niet Nights In White Satin, zonder meer het bekendste nummer van The Moody Blues. Als de drums van dat nummer inzetten krijg ik tot de dag van vandaag overal kippenvel. En weergaloos nummer, een cover hiervan maken, grenst aan heiligschennis. Te zoet voor woorden eigenlijk, maar als je dit niet mooi vindt, houd je niet van popmuziek. Punt!

Buiten het feit dat het voor ons het begin aangaf voor onze favoriete muzieksoort is het tevens een terugblik, een reis door de tijd, gevat in 1 dag. The Moody Blues, feitelijk al behoorlijk bekend als band onder leiding van Denny Laine, had al een aantal hits op zijn naam, waarvan de bekendste Go Now! was. Na het debuut “The Magnificent Moodies” uit 1966 vertrok de helft van de band, onder wie Laine. Deze aderlating werd echter uitstekend opgevangen door bassist/zanger John Lodge en gitarist/zanger Justin Hayward. Waar Lodge wat meer rock ’n roll toevoegde, zorgde Hayward voor een meer ‘folky’ inbreng. Beiden bleken ook uitstekende zangers en songschrijvers te zijn, zodat de groep ineens over vier vocalisten bleek te beschikken. “Days Of Future Passed” is de eerste plaat waarop deze twee jonkies verschenen en wordt vaak als het eigenlijke debuut van The Moody Blues beschouwd.

En niet alleen dat. Decca, de platenmaatschappij, had net de laatste technologische ontwikkeling weten te bemachtigen en wilde de nieuwbakken groep gebruiken voor hun Deramic Sound System. Het idee was dat ze hun interpretatie zouden geven van Dvorak’s 9e symfonie “Uit de Nieuwe Wereld”. De Moodies, na een kort verblijf in België waar ze oefenden, songs schreven en optraden in clubs aldaar, sloten zichzelf op en sloten tevens een deal met Peter Knight, de dirigent van het London Festival Orchestra. Ze namen hun liedjes op en stuurden deze naar Knight, die de thema’s gebruikte om klassieke overgangen te maken, die tussen de nummers geplakt werden. Het eindresultaat – hoewel geen spoor van genoemde symfonie – moet Decca hebben overtuigd, want ze wilden de plaat als lowbudget demo verkopen om hun vermaarde Deramic Sound System te exposeren.

Nu, duizend jaar na de release van deze plaat, is de vraag natuurlijk: behalve historisch van belang, is-ie ook goed? Ja, man! Zeker is-ie goed!Hayward is zoals gezegd in topvorm met zijn mooiste compositie Nights In White Satin, terwijl ook het als Tuesday Afternoon bekend staande stuk als single het goed deed. Na de lange klassieke intro, inclusief een mooi, geheimzinnig gedicht van drummer Graeme Edge (gesproken door Mike Pinder), is Dawn Is A Feeling de eerste echte compositie en gelijk een hoogtepunt. Het toont de zangkwaliteiten van Hayward, één van weinige keren dat een componist bij The Moody Blues het nummer niet zingt. Pinder zingt overigens wel de bridge.

Een klassieke interlude op hetzelfde thema vloeit uitermate soepel over in de Ray Thomas-compositie Another Morning. Ray’s nummers zijn altijd vrolijk, simpel qua melodie, soms een beetje flauw, maar altijd heel heel goed. Bovendien beschikt Thomas over een aangename stem en een breder scala van mogelijkheden zijn stem te gebruiken. Twilight Time klinkt bijvoorbeeld beduidend anders en veel agressiever. Zo Engels als Patrick MagNee, vind ik Thomas feitelijk een betere zanger dan Hayward, maar die laatste heeft een mooier timbre in zijn stem. Sinds 1984 heeft Thomas praktisch geen compositorische inbreng meer in de groep en vorig jaar ging de goede vriend van Hayward en zeer besloten levende, door fans geliefde man, officieel met pensioen. Een gemis in de popmuziek.

The Moody Blues, waarvan ik me altijd heb verbaasd waarom ze niet eenzelfde status hebben bereikt bij muziekliefhebbers als Pink Floyd, The Doors of zelfs The Beatles, was ook de eerste band die een Mellotron gebruikte. Je hoort het niet vaak, maar Mike Pinder was betrokken bij de ontwikkeling ervan en ondanks de klassieke interlude’s wordt dit instrument vaak ten gehore gebracht. Pinder’s composities en zijn prettige stem worden node gemist op The Moody Blues-platen na 1980. Op The Sun Set hoor je al zijn voorliefde voor Oosterse mystiek en religie en het zal blijken dat de volgende plaat, “In Search Of The Lost Chord”, met name zijn plaat is.

John Lodge tenslotte, is degene die The Moody Blues nog een tijd lang in de jaren zestig hield. Peak Hour is een haast Syd Barrett-achtige compositie, terwijl (Evening) Time To Get Away invloeden van The Beatles er duimendik bovenop legt. Lodge heeft een raadselachtige stem die tussen mijn oren blijft plakken. Niet zo krachtig als die van Thomas of Hayward, maar mooi, haast ondefineerbaar. Prachtig is hoe hij op zijn kopstem zingt in dit nummer en toch nog loepzuiver. Later zal Lodge in composities nog veel meer stijgen, met als hoogtepunten onder meer Isn’t Live Strange op “Seventh Sojourn” (1972) en Talking Out Of Turn op “Long Distance Voyager” (1981).

De feitelijk eerste plaat van The Moody Blues is in meerdere opzichten een klassieker. Als historisch document, maar ook als conceptplaat, als toonbeeld voor de nieuwe stijl die vele fans zou opleveren. Betreft “Days Of Future Passed” feitelijk een heel goed uitgevoerd popalbum met klassieke tussenstukjes; het maakt het belang en de kwaliteit van deze plaat er niet minder om. En ondanks het gewicht van deze klassieke plaat, lukt het de Moodies deze meerdere malen te evenaren en zelfs soms te overtreffen.

Maar de nostalgie van “Days Of Future Passed” wordt nooit geëvenaard. Gelukkig maar.

Markwin Meeuws

Het legendarische album “Days Of Future Past” viert dit jaar zijn vijftigste verjaardag! Het album is  een mijlpaal in de geschiedenis van de (symfonische)rock en het is net zo’n mijlpaal dat er vandaag de dag nog steeds door hele generaties van wordt genoten. Dit album klopt van de eerste tot de laatste noot. De originele mastertapes uit 1967 waren helaas zodanig beschadigd dat ze heel wat jaren onbruikbaar waren. Door de moderne technieken van deze tijd kon de mastertape gerepareerd worden en zo kan het origineel opnieuw, opgepoetst en wel, uitgebracht worden. Zowel de 1967 uitgekomen versie als die uit 1972 zitten bij deze nieuwe editie ingesloten. Een dvd met daarin een dts en dolby digital editie van het album maken deze prachtige uitgave compleet.

Alle versies op deze schijfjes klinken loepzuiver! Mijn waardering voor dit album is nog iets verder gestegen. Nummers als Dawn Is A Feeling en Evening zorgen nog altijd voor een brok in mijn keel en kippenvel op mijn rug.

Op de eerste disc, met de 1967 uitgave, staan ook drie BBC sessies. Op de tweede cd staat, naast de 1972 stereo mix, ook een verscheidenheid aan alternatieve mixes en b-sides van singles. Op de bijgesloten dvd staan verder drie live uitvoeringen: Peak Hour, Tuesday Afternoon en Nights In White Satin, opgenomen tijdens het Britisch Gala Du Midem in 1968. Dit alles in prachtig authentiek zwart-wit. Deze 50-jarige verjaardag versie van dit album is wat mij betreft een must-have voor de fans, maar ook mensen die de band nog niet kennen zouden met dit album hun Moody Blues avontuur prima kunnen beginnen.

Maarten Goossensen