Moody Blues, TheAlbum

Ik heb twee maanden in Zuid-Engeland gewoond, in de kustplaats Bournemouth. Net uit de kust daarvan ligt het Isle Of Wight, en ik heb er altijd spijt van gehad dat ik dat eiland toen niet even heb kunnen bezoeken. Misschien had ik dan wat van de sfeer kunnen proeven van het legendarische Isle Of Wight festival, dat tussen 1968 en 1970 drie keer plaatsvond, de heroprichting van het festival in 2002 buiten beschouwing gelaten.

Het Isle Of Wight Festival van 26 t/m 30 augustus 1970, mijn geboortejaar, was de drukst bezochte en meest legendarische van het drietal. Niet alleen telde het festival maar liefst 600.000 bezoekers (ruim zes keer zoveel als er toen op het eiland woonden), maar het was ook het festival waar tal van grootheden optraden, zoals The Who, Jethro Tull, The Doors, Emerson Lake and Palmer, Miles Davis, Leonard Cohen en het bleek het laatste optreden te zijn van Jimi Hendrix, die enkele dagen later in Londen zou overlijden. Zowaar een indrukwekkende line-up.

Er bij zijn zou een stukje beleving van één van de belangrijkste gebeurtenissen uit de popmuziek zijn geweest. Zo traden ook The Moody Blues voor de tweede achtereenvolgende keer op, en gaven aldaar een buitengewoon rommelige, maar zeer gedreven uitvoering van de drie platen die zojuist waren uitgekomen.

Waar The Moody Blues vandaag de dag een band is die vooral draait om de twee zangers Justin Hayward en John Lodge, is deze cd opmerkelijk omdat je gelijk realiseert dat ook Mike Pinder en Ray Thomas nog aanwezig waren. The Moody Blues is naar mijn weten de enige groep uit die tijd met maar liefst vier zangers, en waar de vijfde, de drummer Graeme Edge, nog wel eens een gedicht declameerde, zoals hier The Dream.

Dus horen we op deze cd ook Mike Pinder zingen in The Sunset, Have You Heard en zijn onovertroffen Melancholy Man. Ray Thomas horen we slechts in zijn klassieker Legend Of A Mind, maar des te meer fluiten. Voor de rest wisselen Hayward en Lodge af met klassiek materiaal als Gypsy, Ride My See Saw, Question, Never Comes The Day en uiteraard Nights In White Satin. The Moody Blues was een spannende, hippe band in die tijd!

De uitvoeringen zijn gedreven en vlot, de geluidskwaliteit is uiteraard brak. Hoewel voor Moodies-fans de nostalgische waarde ongetwijfeld hoog is, zal deze live-uitvoering voor audiofielen een kwelling zijn. Eagle Records heeft zijn uiterste best gedaan er nog iets van te maken, doch nieuwe fans zal de band er niet mee winnen vrees ik.

Dit tijdsplaatje op het mooie Zuid-Engelse eiland is slechts bedoeld voor de die-hard-fan, die ervan zal smullen. Alle andere nieuwsgierigen verwijs ik liever naar de prachtige remasters van deze voor de rest geweldige band.

Markwin Meeuws