Moody Blues, TheAlbum

De beste platen worden vaak gemaakt in de slechtste omstandigheden. Sinds “Days Of Future Passed” uit 1967 was er bij The Moody Blues zeer veel veranderd. Inmiddels waren er zes min of meer briljante albums afgeleverd en men wist het niet meer. Het hippietijdperk was afgesloten, de flowerpower periode was definitief voorbij. Geen ruimtereizen, tijdsreizen of ontdekkingsreizen meer. Weg met alle ideeën van concept of ideaal. Weg zijn ook de gedichten van Graeme Edge. De hoes laat duidelijk zien dat er geen ruimte meer is voor fantasie en verbeeldingskracht. Een ruig landschap toont zich voor ons. Wat nu? Het blijkt dat “Seventh Sojourn” de laatste reis van The Moody Blues is, alvorens men lange tijd uit elkaar gaat.

Er zit wel degelijk een thema in deze plaat. Het is losjes gebaseerd op “The Canterbury Tales” van Chaucer, waarin reizigers elkaar onderweg verhalen vertellen. Zo vertellen The Moody Blues elkaar verhalen over hoe het was toen hun albums nog een overkoepelend thema hadden. Een plaat met als thema dat het geen thema heeft; de wondere wereld van The Moody Blues voor de voorlopig laatste keer. Volgens velen is het de beste Moody Blues-plaat sinds lange tijd. Het is een ongemakkelijke plaat, gemaakt in een tijd dat de Moodies er geen zin meer in hadden en men niet goed wist waar men stond. Ze waren die dagen ongemeen populair, maar hadden langzamerhand al hun idealen verloren. Wat blijft er dan over? John Lodge beeldt het zeer treffend uit in de titel van zijn afsluitende I’m Just A Singer( In A Rock ’n Roll Band). Meer blijft er van alle toekomstverwachtingen en beschouwingen niet over bij hem.

Opmerkelijk aan deze plaat is de volwassenheid van de twee Lodge-composities, die ook beide een dikke hit voor The Moody Blues werden. Niet dat Lodge in deze liedjes verlost is van zijn hang naar de jaren zestig, integendeel zelfs, maar beide nummers laten een man horen die weliswaar niet veel te vertellen heeft, maar wel eindelijk de gevoelige snaar weet te raken. Isn’t Life Strange is zijn eenzame hoogtepunt, een nummer om je heerlijk op te laten meevoeren. Heel bekend, een tikkeltje gedateerd, maar dat is eigenlijk alles wel bij The Moody Blues.De plaat bevat wel Mellotron, maar ook de Chamberlin, feitelijk de voorloper van de Mellotron. Mike Pinder had kennis gemaakt met de maker Harry Chamberlin. Alhoewel het geluid van de Chamberlin wat ‘dunner’ is dan dat van de Mellotron, vond Pinder het technisch inmiddels verbeterde instrument geschikter voor deze nieuwe plaat. Het gebruik van dit instrument komt in Isn’t Life Strange (Chamberlin) en I’m Just A Singer (Mellotron) meer dan perfect over. Alhoewel de Mellotron in progkringen terecht aanbeden wordt, verdient ook het mooie geluid van de Chamberlin naar mijn mening zijn plekje binnen de symfo.

‘I woke up today, I was crying’, zingt Mike Pinder in het openingsnummer Lost In A Lost Word; voor het eerst dat hij een plaat mag openen. Ik zie in dit uitstekende nummer – een van mijn favorieten van de plaat – als het ware Pinder met een knapzak staan. De andere leden van The Moody Blues maken zich op voor zijn aanstaande afscheid, maar nog even zingt hij ze toe. Ze antwoorden allen knap, want het nummer kent prachtige achtergrondvocalen van alle leden, met uitzondering van Edge, wiens drumspel echter ook als het ware een achtergrondvocaal voorstelt. Het nummer zit ook propvol Chamberlin.

Met zijn bekende snikkende zang, geeft Hayward een topcompositie als New Horizons ten gehore. Cumulerend in een briljante gitaarsolo is dit een prachtig, rustig nummer dat volop de ruimte geeft aan de ronde klanken van Hayward’s stem. De perfecte instrumentatie zorgt ervoor dat de vernuftige melodielijnen alle ruimte krijgen. En wil iemand mij vertellen of dat niet toch stiekem een Mellotron is gedurende het nummer?
Ray Thomas’ enige compositie is opnieuw typerend voor zijn stijl: een eenvoudige melodie, gebracht door een geweldige zanger, die op en top Engels klinkt. Het is evenwel een fantastisch nummer, ontzettend aanstekelijk.
Mike Pinder’s andere compositie, het mooie When You’re A Free Man, doet mij wat Barclay James Harvest-achtig overkomen, zeker door de John Lees-achtige benadering van het gitaarwerk van Hayward in het midden van het nummer. He? Heb ik dat echt geschreven? Lijken de Moody Blues op BJH? Is het niet andersom?

Met dezelfde gitaarklanken als in New Horizons klinkt Hayward’s andere compositie The Land Of Make Believe haast als een vooruitblik naar het duo-project Blue Jays, waarmee hij twee jaar later samen met John Lodge de wereld zal verrassen.
De andere hit op de plaat is dus John Lodge’s I’m Just A Singer( In A Rock ’n Roll Band). De één vindt dit – voor Moody Blues-begrippen behoorlijk stevige nummer – waardeloos, de ander fantastisch. Ik behoor tot de laatste categorie en vooral het einde vind ik zeer treffend. De muziek zwelt aan, Hayward soleert angstig, Edge drumt lustig door en de hele band verliest langzaam zijn greep op het nummer. Men fluit, men klapt en de drums doen lekker feestelijk mee. Met deze down-to-earth benadering beëindigt dit album de klassieke reeks Moody Blues-albums.

En zo is het zevende en voorlopig laatste album van The Moody Blues opnieuw een klassieker. Mijlenver verwijderd van “Days Of The Future Passed”, is “Seventh Sojourn” minstens net zo klassiek en toont het ons het einde van een zevenjarige reis, langs zeven plaatsen waar we ons verwonderden. “Seventh Sojourn” is als een band in verval, vooruitwijzend naar soloprojecten, andere bands, andere tijden. Dit laatste document klinkt als een afscheid, als een vaarwel.

In de verdere toekomst zouden we geplaagd worden door blauwe gaaien, een octaaf, de Voyager aan de hemel zien opdoemen, een actueel cadeautje krijgen, de andere kant ervan zien, de zee opzoeken, de sleutels van het koninkrijk in handen krijgen en vreemde tijden meemaken. Allemaal leuk en aardig hoor, maar met deze zeven reizen ben ik een tevreden mens.

Markwin Meeuws