Moody Blues, TheAlbum

Acht cadeautjes in het heden. Zo zie ik “The Present” van The Moody Blues uit 1983. Ik kan de loftrompet over “The Present”, bij verre mijn favoriete plaat van de Britse band, niet hoog genoeg opsteken. Ik ben verslaafd aan “The Present”. Ik ben verliefd op “The Present”. Dat geen Moody Blues-fan me hierin volgt, interesseert me weinig. Dat The Moody Blues zélf de plaat als minder beschouwen (ook gezien hun dramatische koerswijziging de plaat erna), dát irriteert me wel een beetje. Want ik heb acht goede redenen om te beargumenteren waarom “The Present” moet worden gezien als een meesterwerk. De acht composities die de plaat telt. Laten we ze stuk voor stuk bekijken.

Cadeautje 1. Blue World
Twee briljant geplaatste drumslagen openen dit verslavende, haast naar je toe zuigende nummer, een composities van Justin Hayward. Het is briljant hoe hij ervoor kiest het couplet twee keer te herhalen, je lekker laten wachten op het verlossende refrein. Hoor het overal doorheen sijpelende gitaartje van Hayward, de briljante basloop van John Lodge en de zo gehate toetsenloopjes van Patrick Moraz. Zing het refrein uit volle borst mee en hoor de lekkere solo van Hayward aan het einde. Ben je al verkocht?

Cadeautje 2. Meet Me Halfway
Was de zuigende kracht van het voorgaande nummer sterk, Meet Me Halfway is nóg hypnotiserender. Het is een gezamenlijke compositie van Hayward en Lodge en wordt ook a la ‘Blue Jays’ gezamenlijk gezongen. Opnieuw hoor je overal het listige gitaartje van Hayward, maar het nummer krijgt zijn krans aan het einde, als hij iets meer naar de voorgrond treedt en je spookachtig constant ‘meet me halfway’ hoort. Ook in dit nummer is het baswerk van Lodge overigens weer van bijzonder hoog niveau.

Cadeautje 3. Sitting At The Wheel
Een druk, typisch John Lodge rocknummer, maar wel één van zijn beste. Hij zingt er fantastisch, John Lodge heeft zo’n typische stem, het lijkt heel gewoon, maar heeft in mijn oren een haast ongrijpbaar, onbeschrijfbaar karakter. Ja, ook op zijn stem ben ik verliefd. Het nummer is druk en Lodge schreeuwt zich een ongeluk. Zware drums zwepen het nummer enorm op en Moraz geeft een smaakvolle toetsensolo halverwege. Ook Hayward laat van zich horen in een snijdende en agressieve gitaarsolo aan het einde. Prachtnummer.

Cadeautje 4. Going Nowhere
Zonder enige twijfel de beste compositie van Graeme Edge ooit. Ooit hè? Niet dat ie er zoveel heeft geschreven, maar met dit liedje bewijst hij talent te hebben. Het wordt prachtig gezongen door Ray Thomas, maar je zou het nooit als een Thomas-liedje rangschikken. Going Nowhere is een ballad, maar het kent een boeiend verloop met een sterke, bijzonder emotionele dynamiek. Verantwoordelijk daarvoor is vooral de tekst en mensen die mij kennen, zullen weten dat dit nummer een lijflied is voor me. Het einde is voornamelijk instrumentaal met gitaarwerk en toetsenpracht voorzien en dat is gezien de emotionele lading van de tekst ook passend.

Cadeautje 5. Hole In The World / Under My Feet
Het instrumentale Hole In The World is niet meer dan de opmars (en neem dat ‘mars’ maar letterlijk) naar de tweede compositie van John Lodge, Under My Feet, een heerlijk, lekker doorstampend nummer met gekke accenten (een radiostem als achtergrondzang bijvoorbeeld). Het enige wat jammer is dat men te lui is geweest het middenstukje niet door échte blazers te laten uitvoeren. De EWF-hoorns zoals op “Abacab” van Genesis bijvoorbeeld. Of vloek ik nu in de kerk?

Cadeautje 6. It’s Cold Outside Of Your Heart
Deze countryachtige waltz-ballad van Justin Hayward, doorspekt met smaakvol americana gitaargeluiden en een goed gekozen toetsenpallet van Moraz, maken van dit nummer wel een zoet geheel. Weinig prog hier, maar de stem van Hayward vergoedt veel. Het is een haast klassieke popsong, gegoten in een wel heel standaard verpakking. Alleen de stem en de melodieuze kracht van het nummer maken dat Hayward ermee wegkomt. Dit is geen kwestie van op het randje, dit is er vér overheen! De aanstekers mogen in de lucht.

Cadeautje 7. Running Water
Doe ze maar weer uit. Bij dit bloedstollend mooie nummer van Hayward past alleen stilte
………………………….
………………………….
………………………….
………………………….
………………………….

Cadeautje 8. I Am / Sorry
De fluit van Thomas doorbreekt de spanning, hij mag het. Zijn stem declameert zijn gedicht I Am, dat soepel overloopt in het geweldige Sorry, dat niet alleen één van Thomas’ beste composities is, maar ook een tekst kent die mag gelden als het afscheid van de vermaarde zanger. Op latere platen is nauwelijks tot geen ruimte voor de Brit en misschien onbedoeld biedt hij zijn verontschuldigingen daarvoor aan. Hij zingt haast profetisch: “I’m hanging out my heart to dry, it’s for the last time”. Het maakt me treurig, maar ook blij. Het is een briljante ode aan een eenzame man binnen de popmuziek. Daaaaaaag Meneer Thomas. Het was me een waar genoegen.

Overtuigd? Ik ben verliefd op “The Present”. Maar wat daarna zou gebeuren had ik in mijn stoutste dromen niet durven vrezen. De andere kant van The Moody Blues komt hierna over ons, de hemel helpe ons. Ik blijf nog maar even in het heden.

Markwin Meeuws