Moody Blues, TheAlbum

“To Our Children’s Children’s Children” uit 1969 werd door collega Markwin Meeuws geprezen als een van de eerste progalbums met een voor die tijd passend gekozen thema over ruimtevaart, tijdreizen en een hernieuwd geloof in de ontwikkeling van de mensheid. Hij beschouwde het dankzij de instrumentale overgangen en briljante composities tot wellicht de sterkste Moody Blues-plaat uit de  beginjaren van deze band.

Zijn voorstel om de pretentieuze plaat heel diep te begraven onder het zand en te bewaren voor wel een miljoen jaar (waar Justin Hayward zo fraai over zong) houdt niet lang stand. Ruim een halve eeuw later heeft Universal Music het album alweer opgegraven en afgestoft om er ditmaal een fijne en zeer luxe boxset met 4 cd’s en een Blu-rayschijf aan de wereld te tonen. Ze wilden het ook nog wel “50th Anniversary Set” noemen, maar die subtitel ontbreekt gezien het gepasseerde tijdspad van de box.

Deze nieuwe versie van het vijfde studioalbum van de band bevat naast de geremasterde originele stereo mix, eentje met een nieuwe stereo- en 5.1 Surround Sound-mix op Blu-ray van Stephen W. Tayler. Naast een live-cd van een optreden in de Royal Albert Hall op 12 december 1969 is er voor de diehard fans nog een vierde zilveren schijf propvol verschillende B-kantjes, alternatieve versies en een zeldzaam BBC Radio Concert uit december 1969. Voor de liefhebbers zal er ook een speciale versie van dit live optreden beschikbaar komen op lp plus 12 inch vinyl, met drie gloednieuwe remixen, opgenomen in de Abbey Road Studios.

Was het nieuwe stereo opnameproces met het Deramic Sound System voor die tijd al een ‘one small step for man’, onnodig te zeggen dat de 5.1 Surround Sound-mix ‘one giant leap for mankind’ is geworden. Ik ben zelf enorm enthousiast over de befaamde meervoudige zangstemmen die dankzij dit digitale proces nog meer diepte en warmte hebben gekregen en af en toe zelfs de puntgave zangnoten even op de proef stellen, zo helder is de productie. Het is ook heel knap om een zwijmelnummer als Watching And Waiting juist niet zoetsappig te laten klinken, maar oprecht breekbaar over te laten komen.

Gelukkig zijn de doffe basaanslagen van John Lodge mooi log gebleven en nog beter gepositioneerd in het geluidsspectrum en dragen daarmee zorg voor het noodzakelijke ondergrondgeluid. Want met alleen nog een lage Mellotron zat het geluid verder vooral in het midden en hoog. De spielerei met het opzettelijk van links naar rechts getrokken stereogeluid was in die tijd vernieuwend maar klinkt naar huidige maatstaven op een oubollige manier wel heel erg ruimtelijk en hol. Met de 5.1 Surround Sound-mix is daarmee een extra dimensie toegevoegd aan het geluid. Terwijl het geheel voller en rijker klinkt, is het toch gelukt om in dit digitale tijdperk veel meer details en verfijning in de muziek te krijgen.

Aan de composities werd niet gesleuteld. Niet nodig ook want het zijn klassiekers die hun tijd overleefd hebben. De jonge garde die prog-/folkmuziek verpakt in een ruimvallend symfonisch jasje wel kan waarderen en terug in de tijd wil gaan, heeft met deze boxset een uitstekend document te pakken om kennis te maken met The Moody Blues in al zijn facetten. Die gingen vanaf die lp op eigen benen staan en kozen voortaan hun eigen weg.

De oude garde, inmiddels zelf al fossiel geworden, schaft dit uit de kluiten gewassen kleinood graag aan. Zeker als ze hun doffe en grijsgedraaide lp weer eens in een frisse versie willen beluisteren of even willen zwijmelen over een tijd waarin de wereld hoopvol gestemd was op een nieuwe era. Die tijden zijn helaas veranderd. De prijs van geluidsdragers in het algemeen en van deze luxe boxset in het bijzonder ook.

Wellicht trekt het 73 pagina’s tellend boekwerkje de twijfelaars over de streep. Hierin wordt door de ogen van The Moody Blues het verhaal verteld van wat er gebeurde tot diep in 1969  en waarom ze juist op dat moment kozen voor het opzetten van een eigen platenlabel. Hierna begreep ik ook pas waarom de cd-beschermhoesjes gestoken zijn in een ouderwets file document met de kenmerkende typografie van een typemachine en waarom Higher & Higher klinkt als een opstijgende raket. Spoiler alert: de geluidstape van de Saturnus V raket waar ze bij de NASA om vroegen voor dit openingsnummer was wat ze noemden ‘damp squib’. Dan is de muzikale interpretatie van The Moody Blues inderdaad veel en veel beter en de weg naar hun eigen artistieke vrijheid op rocket niveau ingezet!