Morrigan, TheAlbum

 “Hidden Agenda” is al weer de vijfde schijf van de Engelse progressieve folk rock band The Morrigan. Met Colin Masson en Cathy Alexander in de hoofdgelederen is de opstelling nog steeds dezelfde. Wederom heeft de band succesvol de traditionele folklore gecombineerd met progressieve rockelementen.

De muziek is op traditionele leest geschoeid en bij het beluisteren van merk je meteen dat de band prima op elkaar is ingespeeld. Het geheel is op een zeer ingenieuze wijze in elkaar gezet, waarbij de afwisseling in soleren op een aangename manier op je over komt. Toetsen, gitaar en fluit gunnen elkaar de ruimte en ik denk dat een live aanschouwing van The Morrigan een feest moet zijn om te beleven. Energie en beleving zijn de stokpaardjes van deze band. Die energie komt bij het instrumentale openingsnummer Swallow’s End al meteen met een sneltreinvaart op je af. Met folklore heeft dit nummer niet veel te maken. Het zou een schot afgevuurd kunnen zijn van Threshold of Saga, waarbij de fluitsolo in het midden van het nummer de folklore-invloed wel verraadt. Wat een geweldig nummer!

Met In The End / Tristan’s Lament is het voorlopig gedaan met het bombastische en schakelen we over op het jaren ’70-geluid van bijvoorbeeld Jethro Tull. Vooral de omhoog gedrukte zang van Mervyn B. lijkt bij vlagen op die van Max Werner van Kayak. Een vrij zacht weggedrukte zangpartij weliswaar maar dit heeft deze muziek nodig. South Australia ging mij echter iets te ver. Ik denk dat een vergelijking met de jaren ’70-bands Bots en Fungus aardig in de buurt komt. Je verwacht eigenlijk ieder moment dat iemand naar de microfoon grijpt om iets in de sfeer te zingen van: “Wat zullen we drinken, zeven dagen lang…“. Gelukkig wordt met A Night To Remember het een en ander meteen recht gezet. Samen met Swallow’s End vormt dit nummer het hoogtepunt van het album. A Night To Remember klokt in op bijna tien minuten, maar wordt door het gezongen verhaal van de gecombineerde zang van Alexander en Mervyn B. alsmede het gitaarwerk interessant gehouden. Dit gierende gitaarwerk en de prima zang van Cathy Alexander geeft het nummer iets mystieks. Alexander’s stemgeluid doet denken aan dat van Jon Anderson (Yes) en soms aan dat van Annie Haslam (Renaissance). The Other komt uit de pen van Alexander. Gedragen zang omgeven door kleurrijke synthesizers en een werkelijk briljante gitaarsolo in het midden van het nummer maakt duidelijk dat ook de ballade geen probleem is.

The Morrigan weet op subtiele wijze het evenwicht te bewaren tussen traditionele folklore en progressieve rock. Beide doelgroepen komen met “Hidden Agenda” volledig aan hun trekken.

Ruud Stoker