Mothers Earth Experiment, TheAlbum

Het aardige aan recenseren is dat je nogal eens albums van jou volstrekt onbekende bands in handen gedrukt krijgt. Vaak is dat nog leuker dan het recenseren van een plaat van een band die je al door en door kent, je kunt er namelijk helemaal onbevangen aan beginnen, hoeft geen verhandeling te schrijven over hoe de plaat zich tot de rest van het oeuvre verhoudt.

Soms is het niet veel, maar meestal weet ik die uit die paar eerste luisterbeurten toch genoeg aanknopingspunten te halen om én een positieve recensie te schrijven én zelf benieuwd te zijn naar een opvolger. Is het geluk, is het een goed beoordelingsvermogen van de Grote Progwereldbaas? Hoe het zij, mij hoor je niet klagen.

En zo komen we dan bij de band waar het ditmaal om gaat: The Mothers Earth Experiment, een jonge groep uit het westen van Engeland, die twee jaar geleden al een ep, getiteld “Don’t Speak Against The Sun”, uitbrachten, maar die is mij totaal ontgaan. Het titelloze debuut kan ik dus – wederom – enkel op de eigen merites beoordelen. Joepie!

“The Mothers Earth Experiment” bestaat uit een zestal tracks, of beter gezegd: vijf plus één, maar daarover later meer. Opener Talos klinkt als de jaren-80 incarnatie van King Crimson, met een compact geluid, lekkere percussie en vooral veel afwisseling. Het lijkt wel alsof de groep in zes minuten alles wil laten horen wat ze in huis heeft. Vanaf Quietus wordt de muziek psychedelischer, met meer herhaling, terugkerende toetsenmotiefjes en een meeer slepende zang van James Barker. Quietus zelf is een nummer met een fijne groove en een lekker speelse saxofoon aan het eind.

Met Trust Me en Elbow Room volgen vervolgens twee nummers die wat minder indruk achterlaten. Ze houden de flow lekker in het album, maar vallen verder niet bijzonder op. Mono No Aware doet dat gelukkig wel weer. Het nummer wordt – meer dan op de rest van het album – gedomineerd door de gitaren, die eindeloos en met veel effect variëren en alle ruimte krijgen om ruim negen minuten aan spanning op te bouwen.

En dan komt er nog een zesde nummer, Cool Down Mama. Nog geen drie minuten. Aangemerkt als single. Ik heb werkelijk geen idee of je hier in het huidig tijdsgewricht airplay mee kan krijgen, maar dat verdient dit nummer zeker wel, het heeft ook weer een lekkere groove, stuwend basspel, een fijne zanglijn en het klinkt ondanks de korte speelduur toch zeker als een volwaardig nummer. Op dit album is het echter wel een vreemde eend in de bijt, zeker nu het als afsluiter is gepositioneerd.

The Mothers Earth Experiment hebben mij met hun titelloze debuut absoluut weten te overtuigen, de toewijzing van dit album heeft dus andermaal goed uitgepakt. De band heeft een toegankelijk album gemaakt dat een grote groep muziekliefhebbers zou moeten kunnen aanspreken, maar dat voor de progluisteraar ook meer dan voldoende te bieden heeft. Laten we hopen dat we van deze band nog meer gaan horen in de toekomst!

Wouter Brunner