Mystery Hall, TheAlbum

 The Mystery Hall is afkomstig uit Spanje en herbergt één van ’s lands grootste gitaarhelden, namelijk Tony Baena. Voeg daar zanger Rafael Morata aan toe en we hebben het neusje van de zalm op Spaans progressief en symfonisch rockgebied, als we de door de platenmaatschappij verstrekte info tenminste moeten geloven. Nu is dat niet al te moeilijk want het aantal progressieve bands uit Spanje is op de vingers van een hand te tellen.

Eén van de helden van Tony Baena is zeer waarschijnlijk Yngwie Malmsteen. Met name in de slaggitaarpartijen komt dit naar voren. De gitaarsolo’s van Tony Baena zijn voornamelijk snel en kunnen derhalve niet echt boeien. Een duidelijk begin en einde ontbreekt. Ik ben als slaggitarist veel meer van hem onder de indruk. Luister naar opener Sudden Recall en A Brand New Day. Tony Baena is ook verantwoordelijk voor het bespelen van de toetsen en duidelijk is dat daar niet zijn absolute voorkeur ligt. De toetsen zorgen voornamelijk voor het inkleuren van de nummers, terwijl het begin van Pushed By The Waves laat horen dat hij wel degelijk meer dan redelijk zijn weg kan vinden op de toetsen.

Zanger Rafael Morata zingt vrijwel zonder accent, maar dreigt zo nu en dan door het gitaargeweld te worden ondergesneeuwd, zoals in opener Sudden Recall goed te horen is. In de rustigere nummers – een echte ballade zal je op “The Voyager Through The Void” niet aantreffen – zoals Underground en Disbelief (Set Me Free) laat Morata horen over een prettige stem te beschikken met een redelijk bereik doch zoekt hij het voornamelijk in de hogere regionen, maar de echte kracht ontbreekt.

Echt progressieve trekjes tref je aan bij In The Roar Of Ecstasy en het opvolgende Pushed By The Waves door de veelvuldige breaks. De overige nummers zijn onderling verwisselbaar, mede doordat The Mystery Hall vrijwel alles op een gelijk tempo brengt. Natuurlijk tref je wel een versnelling (Words And Stone) of een break hier en daar aan, maar de hoofdmoot wordt gedomineerd door een niet te langzaam, maar ook niet te snel tempo. Hierdoor slaat op den duur de verveling toe en wordt het beluisteren van “The Voyager Through The Void” nog een hele kluif.

Als het tempo wel omhoog gaat, bijvoorbeeld in Lord And Master, zijn de oren gelijk weer gespitst. In dit nummer horen we ook één van de spaarzame duetten tussen gitaar en toetsen. Het afsluitend en enige instrumentale nummer, Shambala, start veelbelovend met Oosterse klanken. De gewekte verwachtingen worden echter niet geheel ingelost. Het pleit echter wel voor gitarist Baena dat hij wel degelijk laat horen zich ook te kunnen beheersen.

The Mystery Hall brengt met “The Voyager Throught The Void” gedurende een goed uur doorsnee progressieve / symfonische rock zonder uitschieters. Voor Spaanse begrippen misschien het beste, maar ik word er niet warm of koud van. Een typische dertien in een dozijn uitgave.

Rob van Oosten