Neal Morse Band, The

2 april 2017, 013, Tilburg

Randy George: basgitaar, baspedalen, zang
Eric Gilette: gitaar, zang
Bill Hubauer: toetsen, zang, mandoline, saxofoon
Neal Morse: zang, toetsen, gitaren,
Mike Portnoy: drums, zang
Long Day
Overture
The Dream
City Of Destruction
We Have Got to Go
Makes No Sense
Draw The Line
The Slough
Back To The City
The Ways Of A Fool
So Far Gone
Breath Of Angels

Pauze

Slave To Your Mind
Shortcut To Salvation
The Man In The Iron Cage
The Road Called Home
Sloth
Freedom Song
I’m Running
The Mask
Confrontation
The Battle
Broken Sky / Long Day (Reprise)

Toegift:

Momentum
Author Of Confusion
Agenda
The Call

De laatste keer dat ik The Neal Morse live mocht aanschouwen, was geen onverdeeld succes. Je kunt er mijn verslag van ruim twee jaar geleden op nalezen. Van het laatste studioalbum, The Similitude Of A Dream, liep ik ook niet over van enthousiasme. Bij gelegenheid van mijn recente bespreking van de registratie van Morsefest 2015, had ik eveneens een aantal kritische kanttekeningen. Waarom dan toch weer naar een concert van deze band gegaan, zal je denken?
Terechte vraag. Het antwoord is tweeledig. Ten eerste gingen er berichten over het internet over de indrukwekkende show van deze band met de integrale uitvoering van het laatste studioalbum. Daarnaast begon er sinds mijn bespreking van “The Similitude Of A Dream” langzaam iets meer waardering voor het album in mijn systeem te ontstaan. In de wetenschap dat Father Neal er live altijd een indrukwekkend muzikaal spektakel van weet te maken heb ik alsnog de stoute schoenen aangetrokken en ben naar Tilburg gereden.

Foto+2

Het was mijn eerste bezoek aan 013 sinds de verbouwing/uitbreiding. Ik moest erg wennen aan de grootte van de zaal. Door de lengte van de nieuwe zaal is het gezellige gevoel van weleer wel een beetje verdwenen. Bij een volle zaal, wat nu niet helemaal het geval was (1600 personen), waan je je echter wel bij een groot concert. Ook voor The Neal Morse Band was deze concertlocatie een promotie in vergelijking met De Boerderij in 2015.

Foto+3

Foto+4

Het werd al snel duidelijk dat de heren het plan hadden opgevat om 013 plat te spelen. Gelukkig ging dat gepaard met een goed afgesteld geluid dat alleszins binnen de perken bleef. Met dank aan Rich Mouser achter de knoppen.

De “nieuwelingen” in de band – Bill Hubauer en Eric Gilette – hebben gigantische stappen gezet als performers. Op het laatste album hebben beide heren een grotere vocale rol toebedeeld gekregen en mede daardoor stralen ze veel meer zelfvertrouwen uit. Dat geldt overigens ook voor hun instrumentale bijdragen. Met name Bill Hubauer verraste met een paar flitsende toetsensolo’s en erg sterke zangpartijen. De vocale mogelijkheden van deze band zijn daarmee ongekend en dat werd volledig uitgebuit.
Om de verschillende karakters uit het verhaal van het conceptalbum luister bij te zetten nemen alle bandleden, met uitzondering van Randy George, afwisselend de leadvocalen voor hun rekening. Daarbij worden ze vaak ondersteund door de rest met loepzuivere koortjes. Zelfs Portnoy, die in dat opzicht bij Transatlantic stage heeft gelopen, kan inmiddels goed in de koortjes mee. In de leadvocalen is geen enkele zwakke bijdrage te bespeuren. Overigens zingt Morse zelf wel het merendeel.

Foto+5

Foto+6

De muziek op “The Similitude Of A Dream” bevat een afwisseling van stevige prog, blues-georiënteerde heavy rock, The Who-achtige nummers, een paar poppy deuntjes, een paar rustpunten en natuurlijk de grootse meeslepende finale. Voldoende ingrediënten voor een energieke muzikale show. Dat werd het dan ook.
Het verhaal achter de muziek werd met projecties op het scherm achter de muzikanten geïllustreerd en soms met maskers, zonnebrillen en monnikachtige kledij van Neal. Het deed me soms denken aan de uitdossingen van Peter Gabriel, al was de link met het verhaal niet altijd even duidelijk.
Het hele dubbelalbum werd, met uitzondering van een pauze van tien minuten, achter elkaar uitgevoerd. Er waren slechts twee momenten dat Morse en Portnoy zich kort tot het publiek wendden. Portnoy maakte daar dankbaar gebruik van door te wijzen op de speciale plek die Tilburg inneemt in de carrière van beide heren in de vorm van Transatlantic, Flying Colors en nu The Neal Morse Band. Het publiek beantwoordde dit statement uiteraard met luide goedkeuring.
De muzikale uitvoering was foutloos, met uitzondering van  een kleine uitschieter van de linkerhand van Neal Morse in de finale. Het spelplezier was fenomenaal. Door de grote hoeveelheid aan muzikale krachtpatserij snakte je af en toe wel naar iets lichters of een rustpunt.
Kippenvelmomenten waren er zeker een aantal: het mooie slepende symfonische We Have Got To Go, het poppy The Ways Of A Fool, het schitterende Breath Of Angels, het ruige The Man In The Iron Cage, het afwisselende Confrontation en de exemplarische Morse-finale Broken Sky/Long Day.

Foto+7

In de toegift gingen alle remmen los bij Momentum, Author Of Confusion – met het beruchte vocale intermezzo- en een geweldig stomende uitvoering van The Call met andermaal aan het slot zo’n messcherp meerstemmig refrein.
De missie van The Neal Morse Band was geslaagd en bij het langdurige en luide slotapplaus genoot het kwintet terecht met volle teugen.

Verslag: Math Lemmen
Fotografie: Jostijn Ligtvoet ( http://jostijnligtvoet.nl/ )

Foto+8

Send this to a friend