The Neal Morse BandAlbum

Zo is het inmiddels met ons gesteld: een gevierd artiest brengt een ambitieus en alom geroemd album uit. Vervolgens gaat hij met die muziek en een groep vermaarde en idioot getalenteerde muzikanten op tournee. Van één van de optredens uit die tournee wordt een videofilm gemaakt en die film wordt, samen met de muziek op cd, te koop aangeboden. En mijn reactie is: wat? Alweer?

Het verdienmodel van Neal Morse is natuurlijk grotendeels verantwoordelijk voor dit ronduit schandalige en veel te aanmatigende gedrag: wie wordt er niet een beetje weeïg van de constante cyclus waarin elke noot muziek minstens drie keer moet worden gekocht: op de oorspronkelijke cd, tijdens de tour en daarna op de registratie van die tour, dit keer vanuit Brno in Tsjechië.

Er zijn heel veel dingen erg aan deze nieuwe concertfilm. Zo is Neal teveel bezig met verkleedpartijen en acteerprestaties (waarbij die van Steven Seagall met terugwerkende kracht briljant afsteken) om erg zorgvuldig te zingen of gitaar te spelen. Ook het populaire gedoe van Mike “Ik Wil Die Handjes Zien” Portnoy begint me op de zenuwen te werken. Bovendien lijkt het erop dat de regisseur vreest dat het onderwerp van zijn film, vier senioren en een jonge gitarist, niet het meest spannende beeldmateriaal gaat opleveren, zodat hij voortdurend de beelden die tijdens het concert op een wat ielig doekje worden geprojecteerd, over de muzikanten heen. Kan Gilette nog zo’n geweldige solo spelen, wie zijn handen wil zien moet goed turen achter al die lelijke graphics.

Mooi, hebben we dat achter de rug. Er is íets aan Neal Morse, misschien wel dat veel te grote hoofd, misschien wel zijn eigenaardige combinatie van spirituele oprechtheid en ongebreidelde geldlust, misschien wel gewoon de kift dat me er altijd toe aanzet eerst te benoemen wat er allemaal aan hem mankeert. Ik merk ook bij collega’s van Progwereld dat ze een beetje Morse-moe beginnen te worden en dat is even begrijpelijk als onterecht.

Tijdens dit concert heeft de technische ploeg de beschikking over vijf rookmachines die in één puf zoveel rook kunnen uitstuwen dat de rookpluimen enorme vlammen lijken. Prachtig effect, de eerste drie keer. Maar, misschien bij gebrek aan beter, want verder is dit eigenlijk een sober concert: die rookvlammen schieten om de haverklap omhoog, tot je denkt: “Ja, nou weet ik het wel, heel mooi, kappen nou.” Zo is het misschien met Morse ook wel: het is van een zo hoog en constant niveau, dat je het een beetje beu wordt.

Zoals gezegd: onterecht. Neal kan het niet helpen dat hij niet voortijdig is overleden en dat de muze hem al zo lang zo gunstig gezind is. Hij mag dan langzaamaan op je oma beginnen te lijken, vergis je niet: dit is nog steeds van een absolute buitencategorie.  Misschien niet allemaal even smaakvol, hier en daar een beetje sentimenteel en cheesy (Neal staat weer ouderwets te sippen aan het eind), maar man oh man, wat een band, wat een aaneenschakeling van briljante momenten en wat een energie!

Grote held is wat mij betreft Eric Gilette, die niet alleen de sterren van de hemel speelt, maar ook nog eens fantastisch zingt. Ook toetsenist Bill Hubauer kan een aardig mopje zingen en speelt ondertussen al die hemeltergend ingewikkelde partijen. Dat geeft Neal de kans over het podium te springen en te dansen als een man die de helft jonger is, een lied te stoppen vanwege een mal fluitje en kostbare tijd te verspillen aan het uitleggen van het, op dat punt volstrekt onbegrijpelijke, verhaal van de zoon van de pelgrim.

Dat de ritmesectie geniaal is, kan onderhand wel als vanzelfsprekend veronderstelt worden: George is letterlijk het anker van de band, loodzwaar en onbeweeglijk, terwijl Portnoy doet wat Portnoy doet. Ze dragen bij aan een concert dat voor de aanwezige Tsjechen de avond van hun leven moet zijn geweest.

“The Great Adventour” bestaat uit twee blue-ray schijven en twee cd’s. Op de blue-rays staan nog enkele leuke extra’s, zoals een paar documentaires en  vier videoclips. Het concert bestaat uit heel “The Great Adventure” en sluit af met een fijne toegift, The Great Medley. Ja, het is dezelfde klasse als altijd, maar daarmee is het nog steeds klasse!

Hee Ho, let’s go, anything’s possible now.