New Grove Project, TheAlbum

 In 1997 verblijdde het New Grove Project de wereld met het album “Fools Journey”. Hierop liet zanger en initiatiefnemer Ingemar Hjerqvist zich omringen door een prettig clubje gastmuzikanten, waaronder toetsenist Pär Lindh en gitarist Roine Stolt. “Brill” is na acht jaar de uiteindelijke opvolger en om maar meteen met de deur in huis te vallen: Roine Stolt is niet meer van de partij.  Dat laatste is natuurlijk een enorme aderlating, niet alleen in artistiek opzicht, maar zeker ook qua publiciteit. Nu is dat artistieke gemis geen enkel punt want de huidige gitarist, Fredy Schnyder, staat ze minstens net zo goed te raken. Ik denk echter dat deze cd het publicitair niet op eigen kracht zal gaan redden; daarvoor is “Brill” niet echt iets om enthousiast over te zijn. Laat de tam tam dus maar thuis. Ik vrees dan ook met grote vrees dat deze cd gemaakt zal zijn voor de vergetelheid.

Hjertqvist is een zeer matige zanger met een uitermate beperkt vermogen. Zijn kompaan, gastzanger John ‘BoBo’ Bollenberg die ook enkele nummers voor z’n rekening heeft genomen, heeft weliswaar een betere stem, maar het loopt ook niet over met hem. Het wrange is dat sommige individuele verrichtingen van de instrumentalisten behoorlijk oké zijn. Neem bijvoorbeeld het veelzijdige gitaarspel van Schnyder, neem bijvoorbeeld de capriolen van Lindh op zijn Hammond of wat te denken van die puike baspartijen die André Schornoz aflevert. Soms waan je je op een uitstekend album, maar dan ineens haalt een zwakke passage je weer uit je droom.

Het grote euvel zit hem dan ook in het gegeven dat New Grove een project is en geen band. Een geniale kapitein als Pita Costa bij Pi 2 of Arjen Lucassen bij Ayreon is dan ook vereist. Compositorisch stellen de meeste nummers op “Brill” dankzij een gebrek aan visie maar bar weinig voor. De eerste twee nummers, Neon Light Submission en Thoughts Sui Generis, zeggen met hun slappe ritmiek meteen al niet veel. Ook niet tijdens het zinloze geweld van enkele verdwaalde metalriffs. De gitaar is zeker intrigerend, maar dat kan toch echt niet verhinderen dat deze cd beroerd van start gaat. Ook qua zang wil het nog niet zo vlotten. Hjertqvist propt in Thoughts Sui Generis met z’n monotone kraakdoos de woorden maar op een hoop om uiteindelijk de zinnen vol te maken. Klinkt lekker! Dit is dus twee keer niks. Én de zang én de melodielijn is slecht.

The Sounding Flood is werkelijk een in elkaar geflanst gedrocht. Het begin is nog hoopvol met sprankelend South Side Of The Sky-achtig pianospel, maar al snel neemt een vertelstem alle ruimte in en later slaat drummer/percussionist Hasse Bruniusson 160 maten lang een afgrijselijk boem boem tsjik-ritme. De percussie hier is nog enigszins aardig en ook Lindh probeert er nog wat van te maken met z’n Mellotron. Bruniusson drumt overigens de hele cd met de strakheid van mijn oma’s huid. Gelukkig mondt het oervervelende gedrum van The Sounding Flood uit in een paar lekkere gitaaruithalen.

Vanaf dat moment gaat het een stuk beter met “Brill” en lijkt alle potentie die in de muziek sluimert aan de oppervlakte te komen. Het vlotte The Light Within en het door Bollenberg geschreven en gezongen Laughternoon Dream zijn aardige nummers. Vooral Laughternoon Dream is een verademing juist omdat dit Beatles-achtige nummer vrij aangenaam gezongen wordt. De theatrale stem van Bollenberg klinkt op z’n best als hij evenals hier uitbundig doorzingt.

Na het psychedelische rockertje Cool Fool Floating dat wederom zo tam als de neten klinkt, is het de beurt aan het 24 minuten durende slotstuk. Met de tijd wordt al snel duidelijk dat deze epic een medecomponist heeft gehad. Het gaat hier om Per Sundbom die al jaren betrokken is bij het project. Een aantal passages steekt dan ook met kop en schouders boven het leeuwendeel van deze track uit. Sommige zanglijnen weten zelfs aan te spreken, de muziek neigt af en toe wat naar The Flower Kings en er is tot twee keer toe een fijn stukje Genesis-orgel. Toch voert hier ook weer tamheid de boventoon, alhoewel het stukje circusjolijt aan het eind bruist van de energie. Ik ben altijd blij als dit stukje zich aandient, want dat betekent dat deze cd ten einde gaat raken.

Dick van der Heijde