The Orchard Chamber OrchestraAlbum

Medio 2018 verscheen een album met daarop een integrale versie van “Tubular Bells”, het complete album, door een kamerorkest. Een prachtige uitvoering door het gerenommeerde Orchard Chamber Orchestra onder leiding van James Gambold. Een unieke kans om te genieten van de muziek van Mike Oldfield zoals we die nog nooit eerder hebben gehoord, een klassiek album met de volledige orkestrale behandeling. De legendarische Oldfield-klassieker wordt uitgevoerd met verbluffende nieuwe arrangementen van de hand van Richard Lawrence. Een passende getuigenis van het genie van Mike Oldfield. En een bewijs dat muzikale grenzen overschreden kunnen worden zonder afbreuk te doen aan het origineel. En allemaal onder de toepasselijke titel “Mike Oldfield’s Tubular Bells For Chamber Orchestra”.

Het kamerorkest is al langer bekend met het vertolken van hedendaagse klassieke muziek: onder andere de Pink Floyd-albums “The Wall”, “Atom Heart Mother”, “The Dark Side of the Moon” en “Wish You Were Here” hebben al een bewerking ondergaan evenals “Queen’s Greatest Hits”. De beroemde dirigent James Gambold, onder meer bekend van het London Symfonia Orchestra, heeft de muzikale leiding in handen. Let ook nog even op de hoes waarin op bijzondere wijze een klarinet is verwerkt.

Het is even wennen, geen elektrisch versterkte instrumenten, al helemaal geen gitaren en alleen een eenzame piano, cruciale onderdelen van het oorspronkelijk werk van de Britse meester. Toch is het arrangeur Richard Lawrence gelukt om een respectvolle en genietbare versie van de buisklokken te realiseren. Als je eenmaal aan het verschil in benadering en arrangement gewend bent, is er veel om van te genieten. Met name de cello en de verrassende keuze voor trompet en Franse hoorn kunnen mij goed bekoren. Dit is voor zowel de echte liefhebber van klassieke muziek als de rockfanaat met een brede optiek interessant. En ik reken mezelf zeker niet tot de eerste categorie.

Een klarinet die de partij van de ‘double speed’ gitaar overneemt, de cello die de basgitaar imiteert, belangrijke rollen voor de trompet en de Franse hoorn, toch klinkt het allemaal alsof het voor deze instrumenten is geschreven. Een enorm compliment voor  arrangeur Richard Lawrence. Wat bovendien opvalt is de dynamiek die zo’n relatief klein ensemble tot stand brengt: van heel klein en breekbaar tot een enorm orgasme van klanken op hoog volume. Er wordt als altijd geconcentreerd en gedisciplineerd gemusiceerd, de complexe partijen worden vanaf een muziekstandaard gelezen. Geen gesproken introducties of Caveman-klanken ditmaal, misschien ook maar beter zo. Daar staat dan weer tegenover dat er wel een mooie, aanvankelijk ingetogen, door de strijkers gedomineerde versie is van The Sailor’s Hornpipe aan het einde van deel 2.

Om met de oorspronkelijke ceremoniemeester te spreken: two slightly distorted violins, cello, trumpet, clarinet, introducing big drums plus… TUBULAR BELLS!