Paradox Twin, The
The Importance Of Mr Bedlam
Land van herkomst: Verenigd Koninkrijk
Label: https://www.white-star-records.com
Website: www.theparadoxtwin.com
The Importance of Mr. Bedlam (7:07)
Cycles (7:26)
Earthbound (10:20)
Moonblood (8:25)
Planeta (5:57)
Gravity Time Dilation (6:09)
Leland Freeman: gitaar
Rob McGregor: drums en percussie
Danny Sorrell: zang, gitaar, toetsen, piano
Met medewerking van:
John Mitchell: gitaarsolo op Moonblood
Kim Saviour: zang op Planeta en Moonblood
Na Voices Of The Fuselage en Kepler Ten is The Paradox Twin de derde band die debuteert op het White Star Records label van John Mitchell en Chris Hillman. Nadat de eerste twee genoemde bands mij al positief verrast hadden en ook deze eersteling bijzonder goed uit blijkt te pakken, is er geen twijfel meer mogelijk. John Mitchell heeft een neus voor nieuw talent!
Het talent en ambitie druipt van dit album af. Zo is daar zanger Danny Sorrell die over een bijzonder sterke zangstem blijkt te beschikken. Krachtig, vol variatie en met emotie. Daarnaast is hij in zijn uppie verantwoordelijk voor alle muziek en teksten. En als je dit album beluistert moet je daar echt je pet voor afnemen. Aangezien ook alleen zijn foto op het album staat, mogen we dit echt als zijn kindje beschouwen. Wat verder opvalt is de sterke ritmesectie. Met name drummer Rob McGregor speelt fris en inventief. Tel daar een zalige productie bij op (verzorgd door John Mitchell) en mooi artwork en je hebt een van de beste debuutalbums van 2018.
Muzikaal is het album indrukwekkend. Je hoort invloeden van The Pineapple Thief, Porcupine Tree, Marillion en ik moest ook wel aan het laatste Leprous album “Malina” denken. Over het geheel genomen zijn het toegankelijke, krachtige songs, met sterke zanglijnen en prettige instrumentale uitstapjes. Maar bij alles wordt het geheel goed in de gaten gehouden, alles staat in dienst van het nummer. Wanneer Leland Freeman zijn gitaar laat soleren veer je meteen op uit je stoel. Deze man weet je steeds weer te raken. Luister maar naar het geweldige Cycles of het titelnummer. John Mitchel laat zelf ook van zich horen, hij speelt een zalige solo op Moonblood.
Al met al een indrukwekkend debuut. De muziek wordt alleen maar beter naar mate je vaker luistert. De drive die erin zit werkt aanstekelijk en maakt dat je het album graag op repeat zet. Ik ben benieuwd of Danny Sorrell dit hoge niveau kan vasthouden en uitbouwen. Want dan zit een meesterwerk nog wel een keer in het verschiet.
Maarten Goossensen