Hou je van popmuziek?
Ja, dat was een serieuze vraag. Laat het me wat verduidelijken door je een andere vraag te stellen. Meen je dat progressieve rock een onderdeel is van popmuziek? Of ben je van mening dat prog, door connaisseurs ook wel ‘symfo’ genoemd, een soort hogere vorm van muziek ‘an sich’ is en dus los moet worden gezien van alle overige popmuziek? Of ben je een fan van popmuziek en beschouw je rock als een hogere vorm daarvan en progrock als je favoriete binnen dat genre?
Deze duiding en inleiding is nodig, want de tiende cd van The Pineapple Thief zal nogal wat stof doen opwaaien. Het is namelijk een plaat waar geen lange nummers op staan. Het zijn allemaal korte, in de dop redelijke eenvoudige popliedjes. Op diverse forums zie ik al discussies als paddenstoelen oprijzen met de vraag of dit wel prog genoeg is. Maar – en nu komt het – “Magnolia” is tevens één van de beste platen van The Pineapple Thief.
Nu zagen wij bij Progwereld deze ontwikkeling natuurlijk al mijlen ver aankomen. In 2010 schreef ik voor de recensie “Someone Here Is Missing” al “Deze opgepoetste versie van The Pineapple Thief, ietsje ruiger, wat geconcentreerder, is wel een goede stap. Nu alleen nog een goede plaat”. En onze gerespecteerde ex-collega Casper Middelkamp schreef voor het in 2012 uitgekomen “All The Wars” “Het is op zichzelf te prijzen als een band altijd een beetje zoekend blijft, maar het gevoel dat de langere, stemmige stukken van weleer de band beter pasten, blijft hangen”.
Het is in dat opzicht verstandig dat de band toch door is gegaan op het ingeslagen pad. Want met “Magnolia” blijkt dat de band klaar is met zoeken, en in de zoektocht zijn juist de langere, stemmige stukken verdwenen. Wat is er dan wel gebleven?
Popliedjes. Twaalf stuks. Twaalf briljante ‘petit fourtjes’ waar het water van in je mond zal lopen. Alle nummers lopen over van melodie, samenspel, sfeer en spelplezier. Nog een pluim: voor het eerst voelt The Pineapple Thief als een heuse band en niet als een uit de hand gelopen project van Bruce Soord. Dat kan misschien liggen aan de nieuwe drummer Dan Osborne, die de band een geheel nieuwe drive geeft en de lat hoger legt. Het Gavin Harrison-effect? Wie zal het zeggen.
Toch verdient vooral Soord als visionair een schouderklop van jewelste. Want hij is toch bovenal een componist van mooie liedjes, een troubadour die elke dag wel een mooie melodie of thema bedenkt. En de door mij altijd bejubelde ‘inwisselbaarheid’ van de liedjes is terug, vandaar dat ik bewust nog geen enkel voorbeeld van een bepaald liedje heb genoemd. Dat is moeilijk. Want ik zou over elk liedje wel wat interessants kunnen vertellen. Maar de wijze profeet Neil Young riep ooit al eens op een vermaarde live-plaat It’s all one song!’ en zo is het wat betreft The Pineapple Thief maar net.
Terug naar de beginvraag. Hou je van popmuziek? Ja? Dan zal je het met me eens zijn dat “Magnolia” verreweg de beste plaat is van The Pineapple Thief in jaren. De perfecte popplaat.
Markwin Meeuws