Pineapple Thief, TheAlbum

Ik ben in dubio over de waarde van livealbums. Het kan essentieel luistervoer zijn, maar dikwijls is het voornamelijk een hebbeding voor fans.

Zo is een livealbum bij uitstek het moment om te variëren binnen welbekende composities, maar kan het tevens lastig blijken om de showervaring op groef te vangen. Hierdoor komen ze soms over als een veredeld verzamelalbum. Bij “Nothing But The Truth” valt de naald precies tussen deze twee uitersten.

Het is ook wellicht de speelstijl die  handen van de heren bindt. Pineapple Thief biedt immers sfeervolle progrock met Pink Floyd-invloeden. Deze Britten geven hieraan een moderne spin door strakke ritmes in te zetten voor een aangename puntigheid. De muziek komt snel ter zake en kent weinig loze momenten. Door passages verder uit te bouwen gaat dit effect wellicht wat verloren. Desalniettemin toont de band immer een ijzersterk gevoel voor timing, hetgeen ook blijkt binnen dit concert, aangezien er geen momenten zijn waar de spanning wegvalt. De opvolging tussen de nummers is uitstekend en de anderhalf uur vliegt voorbij. Dit gevoel voor momentum wordt versterkt door de drums die in de mix mooi naar voren komen. Met een ijzersterke drummer als Gavin Harisson in de gelederen is dat dan ook waarlijk een genot.

Verder is het altijd interessant om de vuurdoop van het recentste studioalbum te horen. Blijven deze nummers ook live overeind staan? Over het algemeen wel luidt het antwoord! Zo vestigen de tegendraadse drums in Versions Of The Truth direct een meeslepend gevoel, waardoor deze drogere versie uitstekend werkt als opener. Dezelfde terughoudende benadering werpt ook zijn vruchten af bij de raggende gitarenagressie van Break It All. Het is echter op een rustiger nummer als Our Mire waar toch wat van de sfeer ontbreekt. De studioversie van dit nummer kenmerkt zich door een ingehouden spanning. Hier verwordt de compositie te veel tot spacy wiegwerk. Het is weliswaar nog immer sfeervol, maar minder explosief.

Ook ietwat ouder materiaal komt niet onverdienstelijk langs. Zo is White Mist van “Dissolution” een aangrijpend, episch nummer dat ook hier weer een fijn hoogtepunt vormt. De raggende gitaren in de climax worden mooi ondersteunt door energiek drumwerk. The Final Thing On My Mind kennen we nog van “Your Wilderness”. Een uitstekende liveknaller! Het is dan ook een mooie exploratietrack wier wijde tonen leiden naar een pakkende conclusie. Wel merk ik op dat deze liveversie wat lusteloos klinkt, waardoor de ingehouden spanning wederom wat verloren gaat.

Het vormt de rode draad binnen deze liveplaat: het is vooral degelijk. Elk nummer wordt prima uitgevoerd, maar ik mis vuur en gevaar. Te weinig speelt de band met de kaders van de composities, hetgeen weinig meerwaarde biedt boven de studioalbums. Zo was het concert interessanter geweest als materiaal van hun begindagen werd gebracht middels de strakkere stijl van vandaag de dag. Ook het gebrek aan publiekinteractie speelt deze liveplaat parten. Goed, dat volgt ook uit de natuur van een livestudio-opname en vanwege Covid kan dit de band niet geheel worden aangerekend, maar desondanks voelt het resultaat te veel aan als een verzamelalbum. Hoewel de muziek beklijft, is het zo een wat steriele luisterervaring.

Niettemin is “Nothing But The Truth” nog altijd erg aangenaam. Het nieuwe materiaal krijgt een verdedigbare vuurdoop en er wordt ook een mooie selectie van ouder werk geboden. Spijtig genoeg overheerst wel het gevoel dat er meer had kunnen worden gedaan. Hoewel deze plaat daardoor ietwat plichtmatig aanvoelt, is het materiaal nog altijd zo overtuigend dat het totaalplaatje goed wegluistert. Om die reden kan ik dit album zeker aanraden.

Boxset:

DVD:

CD:

LP: