Reasoning, TheAlbum

Het spreekwoord luidt ‘haastige spoed is zelden goed’ en niet ‘haastige spoed is nooit goed’. Er is dus altijd een zekere marge.

De Britse band The Reasoning ziet zich in 2012 geconfronteerd met een aaneenschakeling van allerlei leuke en niet zo leuke situaties. Zo wordt aan het begin van het jaar een contract binnengehaald met Esoteric Antenna. Kijk dat is mooi. Niet lang daarna kondigt gitarist Owain Roberts aan dat hij de band liever wil verlaten. Kijk dat is minder mooi. Vervolgens schrijft de band materiaal voor hun nieuwe album, “Adventures In Neverland”. De bandleden krijgen een grote schok te verwerken als ze horen dat Roberts opeens spoorloos verdwenen is. Men stelt een nieuwe gitarist aan in de persoon van Keith Hawkins en werkt hem in. Het nieuwe album wordt opgenomen en ondertussen is daar altijd maar de druk van de deadline. Ook wordt er nog een toer ter promotie van de nieuwe plaat voorbereid en dat allemaal in een dik half jaar tijd.

Grote vraag is in hoeverre deze gebeurtenissen hun effect hebben gehad op het album. Had de nieuwbakken gitarist niet wat meer ‘vlieguren’ moeten maken met de band? Aan mij de taak om dit middels deze recensie in perspectief te zien.

Zo te horen voelt Hawkins zich als een vis in het water. Met zijn vaak vervormde gitaarspel lijkt hij de juiste plaatsvervanger voor Roberts. Zijn akkoorden grommen, zijn riffs hebben kracht en zijn solo’s zijn vurig. Hawkins komt ook met van die sprankelende tokkels tussendoor. Het moet voor hem niet mee zijn gevallen om in de voetsporen van zijn voorganger te treden en ondertussen zichzelf te blijven. Hij slaagt daarin wonderwel en de overige bandleden moeten geheel terecht hebben gedacht ‘laat hem z’n gang maar gaan, dan komt het helemaal goed’. Met zijn hardrockachtige insteek sluit hij trouwens perfect aan bij het imago dat de band wil uitstralen. Kijk even naar het artwork van de cd en je weet meteen dat je te maken krijgt met donkere metalic, gothic-achtige rock. Dat krijg je dan ook en zoals gebruikelijk bij The Reasoning heeft elk nummer een volvet progressief geluid. De bombast is er weer groots. De melodielijnen zijn buitengewoon memorabel, voor wat de zang betreft dan, de thema’s van de muziek zijn nogal gewoon. Waar de band echt in uitblinkt is de tomeloze energie die uit de boxen knalt. Maak mij niet wijs dat de band niet dag en nacht met dit album bezig is geweest. The Reasoning zou een spacerockband kunnen zijn. Het gedreven drumspel van Jake Bradford Sharp, Matthew Cohen met z’n stuwende baspartijen en Tony Turell met z’n tingelende toetsen laten het album lekker dampen op een manier die bij mij de term ’ton sur ton’ doet opborrelen. Elk nummer op zich is een tint van het grote geheel en dat is mooi. Het gaat maar door en het gaat maar door. Wel is de band vergeten enkele magische momenten in te bouwen, passages waar je niet weet waar je naar moet kijken. Nu heb je iets om verlangend naar uit te zien en duurt elk nummer eigenlijk te kort. In feite is het logisch. Waar bergen zijn, zijn ook dalen en deze cd kent nagenoeg geen dalen, dus… Het enige laagtepunt is de wat saaie intro van End Of Days, maar ja, dat komt dan ook direct na het erg mooie Otherworld. We weten allemaal dat Rachel Cohen formidabel kan zingen en die wetenschap komt door dit soort nummers.

In het verder zo heuvelachtige landschap van de plaat ontwaren we bruisende glooiingen als Stop The Clock en No Friend Of Mine. Het is allemaal erg lekker zoals blijkt uit het smakelijke orgeltje in Threnody. Het album sluit af met de zeer melodieuze titeltrack, een nummer dat het in zich heeft om The Reasoning voor altijd in je hart te sluiten.

“Adventures in Neverland” is meer songmatig, minder flamboyant dan z’n voorgangers, maar uiteindelijk kom je niks tekort. Het album is alles behalve overhaast gemaakt, sterker nog: ik denk als de band nog en paar maanden langer de tijd had kunnen nemen dat dit dan ten koste zou zijn gegaan van de spontaniteit. Nee, het is goed zoals het is. Sterke plaat.

Dick van der Heijde