Reasoning, TheAlbum

Het schrijven van lekker in het gehoor liggende composities mét groeipotentie is en blijft een kunst. Het bepalen van de juiste volgorde waarin deze werkjes vervolgens op een album worden geplaatst mag niet worden onderschat en is cruciaal voor de beleving van de luisteraar, evenals de dynamische balans. In de recensie op Progwereld van “Awakening“, het debuut uit 2006, werden hier – naast de opgemerkte kwaliteit van de songs – ook nog wel verbeteringen geadviseerd door Maarten Goossensen. Met de hulp van John Mitchell (It Bites, Kino, Frost) die voor de mix het stokje heeft overgenomen van Dave Meegan (bekend van zijn werk met Marillion en U2) en Steve Rothery (Marillion, adviseur en ‘maatje’) wordt het allicht al een stuk makkelijker de puntjes op de i te zetten voor de hier besproken opvolger.Ten opzichte van “Awakening” is in personele zin niet veel veranderd. Owain Roberts heeft de gitaar overgenomen van Lee Wright en Rachel Jones heet inmiddels Rachel Cohen, want zij is in het huwelijksbootje gestapt met bassist, producer, belangrijkste songwriter – overigens in samenwerking met Dylan Thompson – en nu dus ook echtgenoot Matthew Cohen.

En ja, de adviezen zijn ter harte genomen. Balans, dynamiek en schikking zijn sterk verbeterd ten opzichte van “Awakening”. Hier is het maximale gerealiseerd. Ook in compositorisch opzicht is nog winst geboekt, want per song zijn veel rustpunten te vinden terwijl men met enige regelmaat toch nog wel op progressieve wijze van leer wil trekken.

Hoewel ze niet als zodanig op MySpace worden vermeld, vechten twee bands om de eer waar het invloeden en verwantschap betreft: Mostly Autumn en Clannad. Clannad komt sterk naar voren in de ambiance en hemelse, engelachtige vocalen van Rachel Cohen en Mostly Autumn waar het de aan deze vocalen gekoppelde classic rock invloeden betreft. Pak hier Breaking The 4th Wall of How Far To Fall maar eens bij. Sterke troef van The Reasoning is de diversiteit in zang. Luister bijvoorbeeld naar Sharp Sea waar Rachel het opneemt tegen een van de mannelijke tegenhangers. Op deze song is ook het uitstekende basspel van Matthew Cohen onderscheidend trouwens.

Gebleven zijn (gelukkig maar) de wonderschone gitaarklanken, duidelijk geïnspireerd door Marillion. Op Call Me God? – één van de vele sterke tracks – wordt getoond hoe fraai een samenwerking tussen Clannad, It Bites en (bijvoorbeeld) Circus Maximus kan klinken: de song heeft buitengewoon veel sfeer, power, is It Bites-achtig poppy en enkele malen behoorlijk fel. Voortreffelijk gedaan.

In The Future en met name Absolute Zero zijn prachtig ingetogen juweeltjes van songs, van een klasse zoals ik recent alleen nog heb gehoord van Seven Steps To The Green Door. Nagenoeg ongeëvenaard qua gevoel, intimiteit en schoonheid. En och, wat een heerlijke toetsen…

A Musing Dream is als afsluiter aanvankelijk wat duister, doorspekt met neo-prog toetsen en uitwaaierend, Oosters getint gitaarwerk. Op subtiele wijze ‘brugt’ men naar een meer folky tussenstuk om beheerst stevig nogal abrupt te eindigen. Klaar is klaar.

The Reasoning maakt de op zijn debuut gedane belofte meer dan waar met “Dark Angel”. Goed waren ze al, maar met deze opvolger heeft men flink aan geloofwaardigheid gewonnen. Een cd van The Reasoning heeft anno 2009 niet alleen ‘zijn momenten’ maar zit je met veel genoegen de volle 53 minuten uit. En, het is reeds gezegd, dat blijft een kunst. Een kunst die The Reasoning meer dan verstaat.

Govert Krul