Rebel Wheel, TheAlbum

Getooid met een albumtitel die net zo intrigerend klinkt als de muziek zelf is hier het derde album van de Canadese progband The Rebel Wheel. Normaal gesproken zou ik met een boog om deze plaat heen zijn gegaan maar na een aantal grondige luisterbeurten weten sommige passages toch behoorlijk te appelleren aan de avontuurlijke kant van m’n muzieksmaak, een gebied dat al jaren voor het merendeel wordt bevolkt door grootheden als Mahavishnu Orchestra, Gentle Giant, King Crimson en Frank Zappa. Het is niet dat The Rebel Wheel het niveau heeft van deze groepen, maar hun mengeling van gitaargerichte fusion met artrock is er ontegenzeggelijk door beïnvloed. Het geheel varieert eveneens van ingetogen tokkels tot weerbarstige extravaganza en van cinematografische soundscapes tot uitbundige kracht. Toch heeft het album geen concept. Wel dragen alle nummers bij aan het idee van een denkbeeldige boosaardige maatschappij. Een soort omgekeerd Utopia.

Het experimentele ensemble is het geesteskindje van multi-instrumentalist David Campbell. De man is al vanaf 1991 in verschillende bezettingen en onder diverse bandnamen met het wiel bezig. Typisch is, dat alhoewel het hoofdinstrument van Campbell gitaar is, de basriffs op “We Are In The Time Of Evil Clocks” het meest prominent aanwezig zijn. Er zijn dan ook drie verschillende plukkers van de dikke snaar aanwezig. Zo heeft Campbell in een aantal nummers de baspartijen zelf ingespeeld en zo heeft de ex-Nathan Mall bassist Claude Prince, die halverwege de opnamen de gelederen is komen versterken, het andere deel voor zijn rekening genomen. Daarnaast is er nog een gastbijdrage te horen van de eveneens ex-Nathan Mall bassist Guy Dagenais, die vijfsnarige en fretloze bas in het openende titelnummer speelt. Door de vibe van al deze baspartijen  zit er een behoorlijke coherentie in het materiaal. Die samenhang komt trouwens ook door de donkere, wat grauwe sfeer van de plaat. Al vanaf het begin is het raak met de groezeligheid en met het tweede nummer Klak waan je je nog meer in een naargeestige industriestad waar het niet echt fijn is.

Een voorname rol is weggelegd voor Angie MacIvor. Niet alleen is ze een prima zangeres, de vele sfeerwisselingen van de muziek weet ze kundig in te kleuren met sierlijk saxspel op alt en sopraan. Voor mij is ze vaak de reddende engel van het gezelschap. Op gezette tijden weet ze lucht in de muziek te brengen waardoor de verrichtingen van haar collega’s meer betekenis krijgen. Neem het fraaie fusionnummer Wordplay of het ingetogen Settling Of Bones en hoor haar het verschil maken.

Het is in deze ook buitengewoon slim bekeken om een nummer als Scales Of The Ebony Fish uit te rusten met een fenomenale synthesizersolo van gastspeler Guy Leblanc.

Het is een moment om naar uit te kijken.

Heftige bas- en gitaarrifs openen The Discovery Of Witchcraft, een werkstuk van meer dan een half uur dat met z’n zeven delen eigenlijk een concept op zich is. Vier stevige parten worden er op hun beurt afgewisseld door drie bedaarde stukken die hetzelfde zwierige thema lijken te hebben. Het is een erg speels geheel met veel sterk gitaarspel. De band toont hier aan goed te kunnen plakken en knippen, want dit is knutselarij van de bovenste plank.

Met de wegebbende klanken van het ambiente Evil Clocks 2 komt het album na exact een uur tot z’n eind. De cirkel is rond.

“We’re In The Time Of Evil Clocks” is een geslaagd werkstuk te noemen, zeker voor hen die een open mind hebben en van huis uit avontuurlijke muziek graag mogen horen. Persoonlijk denk ik dat ik het album niet meer vaak uit de kast zal halen; ik hou er toch van dat m’n wieltjes meer in het gareel lopen en minder rebels zijn.

Dick van der Heijde