Receiver, TheAlbum

The Receiver is de nieuwe loot aan de stam van het Kscope label. Dit label weet zich steeds meer te onderscheiden met uitstekende bands, dus de verwachtingen bij dit album zijn direct hoog gespannen. De band bestaat uit de broers Casey en Jesse Cooper. Casey had tijdens zijn conservatoriumstudie al aardig wat muziek geschreven. Samen met zijn broer gaf hij een aantal optredens en het duo werd opgemerkt door het ‘Stunning Models On Display Records’. Met hun support zag het eerste album “Decades” het licht. Drie jaar later kwam de opvolger “Lenght Of Arms” uit. En nu beginnen de broers met Kscope aan een nieuw muzikaal hoofdstuk.

De broers bestempelen hun muziek als symfonische droom-prog. Een uitstekende omschrijving van deze muziek. Het symfonische zit hem vooral in het mooie toetsenwerk, dat steeds wel aanwezig is en af en toe prominent op de voorgrond treedt; wel steeds met een mooie dromerige ondertoon.  Verder hoor ik veel invloeden uit de popmuziek van de jaren ’80, maar ook van de synthesizermuziek van eind jaren ’80 en begin jaren ’90. Daarbij wordt ook de moderne elektronica niet geschuwd. Dit alles maakt de muziek van The Receiver een mengelmoes van North Atlantic Oscillation, Depeche Mode, Pure Reason Revolution, The Engineers, Mew en Ulver.

Het grootste talent van deze broers is zonder meer het vermogen om bijzonder sterke liedjes te schrijven. Ook als je alles zou weghalen en alleen de piano of akoestische gitaar en zang zou overhouden, zouden de nummers als een huis blijven staan. Heerlijke melodieën en prachtige refreinen maken dit album tot een waar pareltje. Het klinkt allemaal mooi dromerig, maar het is zeker geen soft album. Bij vlagen weten ze lekker te rocken en komen ze verrassend uit de hoek. Daarbij weten de mannen goed te doseren. Elk nummer klinkt weer heel anders en fris en met zijn totale speelduur van 42 minuten is het zeker niet te lang. Na afloop van het album wil je alleen maar meer horen en zo hoort het.

Beide broers beschikken over een uitstekende stem. Het feit dat er veel samen wordt gezongen is een grote kracht. Het klinkt als een combinatie van Tim Bowness, Jonas Bjerre (Mew) en Simon Phipps (The Engineers). Het toppunt van schoonheid bereikt de band met het intense titelnummer All Burn. Hier klopt werkelijk alles. Zalig toetsenspel, prachtige zang en een melodie die diep in je ziel weet door te dringen. Een nummer waarbij je direct alles om je heen vergeet en dat je helemaal weet weg te voeren. Een prachtalbum!

Maarten Goossensen