Red Masque, TheAlbum

The Red Masque is een merkwaardig avant-gardistisch gezelschap uit de omgeving van Philadelphia, dat zichzelf – naar eigen zeggen – al vanaf het prille begin ten doel stelt om muziek te creëren die zelfs de hooggespannen verwachtingen van een veeleisende luisteraar te boven gaat. Het is dan ook om die reden dat ik in de loop van 2004 kennismaak met “Feathers For Flesh“, een album dat mijn zintuigen werkelijk prikkelt en derhalve mijn verwachtingspatroon inderdaad te boven gaat.

Opgenomen met gitarist Andrew Kowal in plaats van Kiarash Emami, is de nieuwe plaat, evenals als zijn indrukwekkende voorganger, wederom een veelkleurig allegaartje van allerhande,  uiteenlopende muziekstromingen. Ook hier probeert het kwartet immers allerlei genres als artrock, folk, gothic, horror, (post)metal, progressieve rock, psychedelische rock, rock-in-opposition en zeuhl in zijn muziek te verwerken. “Fossil Eyes” zal dan ook ongetwijfeld meerdere draaibeurten nodig hebben voordat het op zijn werkelijke waarde geschat kan worden.

Deze mengeling resulteert in een huiveringwekkende vorm van experimentele, innovatieve muziek die de luisteraar meer dan eens de stuipen op het lijf jaagt. Dit is voornamelijk toe te schrijven aan de even onorthodoxe als excentrieke componeerstijl, die doorgaans dissonante en angstaanjagende instrumentaties in het leven roept. Met een indrukwekkend, niet alledaags instrumentarium weet het kwartet vervolgens deze buitenissige benadering dikwijls te vertalen in aparte arrangementen, merkwaardige melodieën, complexe klanken, sombere stemmingen, zenuwachtige zangpartijen en robuuste riffs.

Meer nog dan “Feathers For Flesh” is dit album dan ook voornamelijk bedoeld voor de veeleisende, avontuurlijk ingestelde muziekliefhebber. Dit sinister, avant-gardistisch kleinood tart, provoceert en daagt me uit, overtreft soms mijn stoutste verbeeldingen en verbaast me in zijn vindingrijkheid. Het intens overdonderende en compromisloze karakter van “Fossil Eyes” wordt echter zelfs mij af en toe teveel, maar dan troost ik me met de gedachte dat ik vast niet de enige zal zijn. Desondanks weet de plaat mij herhaaldelijk te verleiden met een geluid dat zich ergens tussen Guapo, Isis, King Crimson, Magma, Neurosis, Present, Univers Zero en Van Der Graaf Generator ophoudt.

De dikwijls angstaanjagende, soms overweldigende cocktail van naargeestige en onstuimige klanken is al met al vermoedelijk uitsluitend geschikt voor liefhebbers van gepassioneerde, onheilspellende progressieve rock met een hang naar mystiek en occultisme. “Fossil Eyes” is dan ook geenszins een album voor iedereen. Je bent dan ook gewaarschuwd!

Frans Schmidt