River, TheAlbum

The River is een uit Londen afkomstige band die al bijna vijfentwintig jaar bestaat, sinds 1999. Desondanks is “A Hollow Full of Hope” pas het vierde album van dit gezelschap. De band maakt in beginsel onvervalste metal met een dikke laag The Gathering ten tijde van Anneke van Giersbergen. Die band komt vooral tot uiting op het debuutalbum “Drawing Down The Sun”, dat in 2006 verschijnt, met doommetal, vette, lompe en versterkte gitaren met een diffuse laag. De meeste songs vertonen weinig originaliteit. Het zijn loodzware composities waarvoor je een sterke geest voor moet hebben om niet te worden meegesleurd in een diepzwarte malaise, mede door het monotone geluid van de toenmalige zangeres Vicky Walters. Tot en met het derde album “Vessels Into White Tides” wordt deze manier van songwriting gehanteerd. Vanaf dat album dringt meer subtiliteit door en wordt plaatsgemaakt voor hypnotiserende structuren, waardoor je heerlijk meegesleurd kan worden. Een meer optimistisch geluid komt ook door de nieuwe zangeres Jenny Newton.

Vier jaar later na “Vessels Into White Tides” lijkt er een nieuwe wind door de band te waaien. Alsof een notoire drankverslaafde vier jaar ontwenningskliniek heeft ondergaan. De muziek van The River is episch geworden en geeft de luisteraar vooral de ruimte om te mijmeren, te overdenken en te peinzen over de toekomst. Het tempo in de muziek ligt nergens hoog, hoewel er zo nu en dan wel een kleine wall of sound wordt gecreëerd. Ook zijn er geen zware, versterkte drones te vinden. Dit is muziek voor op de zondagmiddag, liggend in je fijne stoel; of in de schemer van een zonnige najaar avond; mijmerend over nieuwe plannen; dromen over jouw toekomst.

Fading klinkt vooral melancholisch. Een vleugje Camel mag de band zich hier toe-eigenen. De band klinkt vooral ook Brits, de band verraadt daarmee onherroepelijk zijn roots. Je hoort hypnotiserende melodieën, een regelmatig ritme en de verzachtende stem van zangeres Newton. De metal-jas van weleer is volledig afgeschud. Hollowful kan in hetzelfde hokje geplaatst worden met de akoestische gitaar die een pakkende melodie blijft hanteren, aangevuld met de vioolklanken van Newton. De noot hoger op de gitaar na een aantal minuten voelt als een subtiele verandering, maar is in feite een kleine ingreep. Dit betekent emotionele lading, rust, wegdromen, met je ogen dicht en de zon op je huid. Dit wil je horen als je in een rustgevende modus verkeert.

Ik had het al eerder over een wall of sound, maar dat moet je niet al te letterlijk nemen. A Vignette herbergt dit fenomeen, hoewel je nergens overdonderd of vermoeid wordt. Het is vooral een track die je meesleurt in een melancholische trip, waarin herhaling de kracht van de beleving is. Het is monotoon, strak en hypnotiserend, tot aan de laatste vier minuten, die door de gitaren, basgitaar en drums turbulent maar hoopvol klinken.

Je wilt misschien weten in welk genre we deze muziek concluderend moeten plaatsen. Dat ligt wat ingewikkeld. Ambient, alternatief, atmosferische metal, het zijn niet de juiste typeringen en toch zijn hiermee raakvlakken. De muziek is sfeervol, een tikje doom, een stukje prog, een lichte vorm van metal, een vleugje alternatief en allesbehalve uptempo. De muziek vaart wel op hypnotiserende en zich herhalende ritmes, met prominent daarin de rustgevende en zalvende zang van Newton. Het zou zomaar kunnen zijn dat The River een eigen genre heeft gecreëerd. Zou dat binnen het huidige muzieklandschap nog steeds kunnen?

https://www.youtube.com/watch?v=5teWXa1nK_4