Rocktronix,TheAlbum

Niet temmen a.u.b.

Laat Wayne Viar, Joseph Patrick Moore en Chris Blackwell van de Amerikaanse band Rocktronix maar lekker hun eigen gang gaan. Het maken van muziek is hun obsessie en ze zijn daar goed in. We hebben het hier over drie gerenommeerde sessiemuzikanten die het podium hebben gedeeld met onder anderen Marcus Miller en Steward Copeland. Goed bezig! Nu hebben de heren de koppen bij elkaar gestoken met als resultaat de cd “Magnificent Obsession”.

Rocktronix maakt een inventieve mix van nagenoeg instrumentale rock en elektronica. We horen dus het traditionele gitaartrio samen met een stel slurpende synthesizers en een aantal andere hebbedingetjes. Het is constant dampend op de schijf of de sfeer nu spacy, jazzy of proggy is. Over het algemeen doet de gedreven muziek nogal denken aan die van Joe Satriani, maar het is helemaal niet gek dat ook de naam van The Police zo af en toe bij je op komt. Ook het geluid van de Ozrics is trouwens nergens ver weg.

Het album telt tien nummers waarvan het poppy When I Become A Butterfly het enige is met vocalen, beter gezegd: met vocoderachtige zang. Je zou het trouwens niet zeggen, maar het album is in drie dagen opgenomen. De muziek kent een grote hoeveelheid subtiliteiten en een prachtig in toom gehouden virtuositeit. Beheersing is hier het sleutelwoord.

Wat dat betreft heeft opener Surrender een ruimtelijke ambiance met een daverende gitaarsolo tot slot. Het titelnummer en Quicksand zijn zinderende fusiontracks die het midden houden tussen Brand X en blanke funk, over controle gesproken.

Dat Moore een voortreffelijk bassist is laat hij regelmatig horen door zijn snaren flink te laten kletteren. Nu kan je in een trio vrij gemakkelijk op de voorgrond treden, je kan des te harder onderuit gaan en reken maar dat Moore dat nergens doet. In The Calling neemt hij even de lead op zijn dikke snaren en terecht.

Het album is een beleving. Er trekt altijd wel iets de aandacht. Zo kent Hard Eight een stuk met vreemde maatsoorten en heeft Jack In The Box een gedragen ritme dat tegen de blues aanschurkt. Het houdt niet op. Het afsluitende Full Circle is weer lekker rock zoals dat steeds het geval is.

“Magnificent Obsession” is een interessant cd’tje. Het album duurt nog geen 43 minuten, maar die zijn allemaal oké. Dat is wel eens anders.

Dick van der Heijde