Rome Pro(G)ject II, TheAlbum

Het Rome Pro(G)ject is terug! Drie en half jaar na het succes van het gelijknamige debuutalbum, “The Rome Pro(G)ject”, hebben Steve Hackett op gitaar (Genesis/GTR/solo), David Jackson op blaasinstrumenten (VDGG), Billy Sherwood op basgitaar (Yes/Circa/solo) en Vincenzo Ricca op toetsen, samen met een stel fantastische lokale muzikanten, in 2016 hun tweede album, “II – of Fate and Glory” uitgebracht. Geen slecht gezelschap als je een ambitieus prog album wilt opnemen, maar tegelijkertijd ligt de lat hoog.

Het nieuwe album omvat 66 minuten instrumentale progressieve rock vervat in tien nummers plus een bonusnummer. Zoals de titel al aangeeft is dit een muzikaal verhaal over het lot en de glorie van het oude Rome, vanaf het begin daterend van 753 voor Christus, tot aan de maximale territoriale expansie, bereikte in 117 na Christus, na 870 jaar ononderbroken veroveringen van de wereld zoals wij de oude Romeinen kennen. Niet geheel toevallig is het album uitgebracht op 21 april, de dag van het 2769-jarig bestaan van de stichting van Rome. Gevoel voor geschiedenis en traditie kan de leden van het tijdelijke samenwerkingsverband niet ontzegd worden. Het debuutalbum werd zoals gezegd redelijk goed ontvangen door pers en publiek, benieuwd of de standaard die door de heren in 2012 werd gevestigd vastgehouden en mogelijk zelfs overtroffen kan worden.

Het album is grotendeels tot stand gekomen door de samenwerking tussen Steve Hackett en initiatiefnemer en schrijver van het leeuwendeel van de nummers, de muzikale duizendpoot Vincenzo Ricca. Benieuwd of deel II nog een vervolg gaat krijgen. Grappig in dat verband is een filmpje op YouTube waarin Ricca de vraag stelt aan Hackett en deze quasi-ontzet zich van de interviewer afkeert en zich veelzeggend van een antwoord onthoudt. Maar we kennen allemaal de liefde die Hackett voor het mooie mediterrane land en zijn inwoners heeft, dus zeg nooit nooit.

Mijn kennismaking met het Rome Pro(G)ject was een toevallige samenloop van omstandigheden waarbij iemand me attent maakte op een YouTube filmpje waarin de stad Rome op een prachtige manier in beeld werd gebracht ondersteund door geweldige muziek. Mijn interesse gold indertijd met name de stad, ik heb in 2015 ook daadwerkelijk het genoegen mogen proeven om deze fabelachtige stad te mogen bezoeken, maar mijn interesse voor de muziek was eveneens gewekt. Niet in de laatste plaats door de medewerking van ene Steve Hackett – om zijn smaakvolle gitaarbijdragen kun je simpelweg niet heen. Dat is ook het geval op het meest recente schijfje van het tijdelijke collectief onder leiding van Ricca.

Openings- en titelnummer Of Fate And Glory start met zwevende synthesiergeluiden en een zogenaamde ‘guide vocal’ door Jo Lehman, ook wel bekend als mevrouw Hackett. Haar echtgenoot neemt het direct van haar over met één van zijn bekende lyrische solo’s die een beetje aan Hairless Heart van “The Lamb” doet denken, zeer genietbare aan Genesis betere symfo periode refererende muziek.

The Wolf And The Twins is het beroemde mythologische verhaal over Romulus en Remus, de stichters van Rome. De stichting wordt in de legende gedateerd op 21 april 753 v. Chr.

Sterke toetsen van componist/toetsenist Vincenzo Ricca, beetje Wakeman-achtig, terwijl alleskunner Sherwood zowel de basgitaar, de drums als de potente gitaar voor zijn rekening neemt. Misschien beetje aan de korte kant met drie en een halve minuut, evenals het eerste nummer.

En dat geldt ook in mindere mate voor The Seven Kings Of Rome. Dit nummer vertelt het verhaal over de eerste gekozen koningen van Rome van Romulus (753 t/m 716 v. Chr.) tot Tarquinius Superbus. (534-509 v. Chr.). Dezelfde bezetting als The Wolf And The Twins, het nummer ligt ook muzikaal enigszins in het verlengde van het vorige nummer, waardoor je onwillekeurig denkt: waarom niet één nummer hiervan gemaakt.

Seven Hills And A River start met harp en kerkorgel… waar heb ik dat meer gehoord? Natuurlijk, van Yes en wel het middenstuk van Awaken. De Zeven Heuvels van Rome liggen ten oosten van de rivier de Tiber en vormen het hart van de stad. En je kunt het zien liggen als je je ogen sluit. Prima slepend en melodieus toetsenwerk van Ricca, terwijl ook de bas- en akoestische gitaarpartijen van de hier niet onbekende Frank Carducci eveneens het vermelden waard zijn. Daar legt heer Hackett nog eens moeiteloos een aantal solo’s overheen. Met ruim dertien minuten is dit het langste en meest epische werk van het album.

Forum Magnum, ook wel Forum Romanum, was in de gloriedagen van het Romeinse rijk zowel het politieke, juridische, religieuze en commerciële centrum van de stad. Een door de blaasinstrumenten, diverse saxen en fluiten van David Jackson gedomineerd nummer met een totaal andere sfeer dan de eerdere nummers. Doet me een beetje denken aan een kruising tussen Jean Michel Jarre en Caravan/Camel.

S.P.Q.R. is de afkorting van het Latijnse Senatus Populusque Romanus, “De Senaat en het Volk van Rome”, de zinsnede die fungeerde als de officiële naam van het Romeinse Rijk. Het werd als insigne/logo gebruikt vanaf de tijd van de Romeinse Republiek en stond als inscriptie op openbare gebouwen en triomfbogen. Het driemanschap Sherwood, Hackett en Ricca zet zijn beste beentje voor. Vooral de melodieuze en herkenbare solo’s van prog grandmaster Hackett stuwen dit nummer op naar behoorlijke hoogte. Solide symfo zoals wij dat graag horen, vergelijkbaar met zijn betere solowerk – dat heerlijke akoestische intermezzo halverwege, onnavolgbaar.

Ovid’s Ars Amatoria is het volgende nummer op de cd. De Ars Amatoria (Latijn voor “De kunst van de liefde”) is geschreven door Publius Ovidius Naso (1 v.Chr.) en is de oudste systematische handleiding tot verleiden. Een hymne aan de liefde dus, laag tempo en gedragen synthesizerpartijen over een akoestische gitaar en gitaar synth heen. Nee, niet van Hackett deze keer, tenminste niet volgens de bijgevoegde informatie, maar van de hand van Mauro Montobbio met subtiele verwijzing naar “Close To The Edge”. Wonderschoon fluitspel van Jackson. Het nummer loopt vrijwel naadloos over in Augustus (Primus Inter Pares). De term “eerste onder zijn gelijken” werd onder keizer Augustus (23 september 63 v.Chr – 19 augustus 14 n. Chr.) ingevoerd, om zijn positie binnen de Romeinse overheid te beschrijven. Een wat meer prominente rol hier voor Jackson op met name sax. In combinatie met de sterke ritmesectie van Lorenzo Feliciati op basgitaar en Daniele Pomo op drums ligt de verwijzing naar Jethro Tull op de loer. Hoor ik nou het thema van Forever And Ever van Demis Roussos of ligt het aan mij?

Hadrianeum gaat over de Tempel van Hadrianus uit de 2e eeuw op het Marsveld in Rome, gewijd aan de vergoddelijkte keizer Hadrianus, overleden in 138. Een Ricca familie onderonsje van Paolo jr op elektrische gitaar en Vincenzo op toetsen, geprogrammeerde drums en bas. The Conquest Of The World (Traianus) vertelt het verhaal van Trajanus, de Romeinse keizer (98-117 na Chr.). Hij wordt herinnerd als een succesvol soldaat-keizer die verantwoordelijk was voor de grootste militaire expansie in de Romeinse geschiedenis. Het begint met het thema van het titelnummer en roept associaties op met Barclay James Harvest’ Child Of The Universe.  Het koningskoppel Sherwood en Ricca neemt niet alleen de compositie maar ook alle instrumenten voor zijn rekening en, daar is ‘ie weer, die Awaken referentie. Liefhebbers van Yes (waaronder ondergetekende) kunnen hun hart ophalen.

Slotnummer, The Pantheon’s Dome, begint en eindigt met een prachtig stuk klassieke gitaar van Steve Hackett. Het Pantheon is het best bewaard gebleven monument uit de Romeinse oudheid in Rome, met een diameter van 43,30 meter tot op vandaag de grootste koepel van ongewapend beton ter wereld. De grootsheid van het bouwwerk, wat ik met eigen ogen heb mogen aanschouwen, wordt door Hackett en Montobbio, beiden op klassieke gitaar, uitstekend tot leven gebracht, de sfeervolle bijna orkestrale toetsenpartijen doen de rest op dit prima afsluitende nummer van het album.

Als je kritisch wil zijn, en waarom ook niet, zijn er nogal wat verwijzingen en vergelijkingen. Soms is het gebodene wat veel van hetzelfde, mede door de keuze voor instrumentale nummers en weinig tot geen tempowisselingen, het vuur ontbreekt een beetje.

Maar daar staat een heleboel tegenover: superbe instrumentale Genesis/Hackett symfo met Wakeman invloeden, uiterst melodieus, sfeer- en smaakvol. Op slimme manier zijn er verwijzingen in verwerkt naar de klassieke symfo muziek uit de jaren ’70. Mede door een keur aan topmuzikanten is dit een zeer genietbaar stukje symfonische popmuziek in de beste traditie geworden. Aanrader voor fans van het genre.

Met dank aan Wikipedia.

Alex Driessen