Room, TheAlbum

Als in 2010 ergens in het zuidoosten van Engeland de band The Room wordt opgericht ben ik even niet mee. Nou ja, even? Ook het verschijnen van hun debuutalbum “Open Fire” in 2012 en de release van opvolger “Beyond The Gates Of Bedlam”, drie jaar later, gaan aan mijn aandacht voorbij. Zelfs als in 2017 een live-dvd verschijnt ben ik er niet. Het zij zo, maar vreemd is het wel. Ik leef niet bepaald onder een steen en ik mag wel zeggen dat ik een zeer welwillende deurmat heb.

De verbazing is dan ook groot als ik op dat matje een cd aantref waarop zanger Martin Wilson en gitarist Steve Anderson, twee ex-leden van de negentiger jaren neo-progband Grey Lady Down, de scepter zwaaien. Verder bestaat de band hier uit bassist Andy Rowe, drummer Chris York en de nieuweling Mark Dixon op toetsen. Tevens heeft men in de persoon van Erik Bouilette een extra gitarist aangetrokken, een muzikant die ook met wat vioolspel komt. Hoe heb ik deze band ooit kunnen missen? Het in een prachtige hoes gestoken schijfje met z’n frisse neo-proggetinte pop draagt de naam “Caught By The Machine” en is geproduceerd door niemand minder dan John Mitchell. Het klinkt navenant goed, geweldig zelfs.

“Caught By The Machine” is een album vol pakkende zanglijnen, uitstekende gitaarsolo’s en gedreven ritmes. We horen tien nummers waar de ondersteunende toetsenpartijen weliswaar eenvoudig zijn; toch worden de composities zo nu en dan opgetooid met een verrassende tempo- dan wel sfeerwisseling.

Het album kent een uitgekiende opbouw. De cyclus gaat prima van start met Bodies On The Road, een niet al te expliciet nummer dat de deur naar wat komen gaat wagenwijd open zet. Je kan op je klompen aanvoelen dat er mooie dingen in het verschiet liggen. In de nummers daarna focust de band zich op het meezingbare van met name de refreinen. Run, Broken en The Golden Ones lijken vooral bedoeld om je aan hun vast te doen klampen, een charmeoffensief onder aanvoering van een geweldig zingende Martin Wilson. Zelden is zijn enigszins theatrale stem zo op z’n plaats geweest als hier.

Het kan bijna niet anders dan dat je op dit moment helemaal in de bubbel van het album zit en alleen nog maar kan spreken middels een opgestoken duim. Een viertal nummers is daar een logisch gevolg van. Zo is daar het goed gevarieerde Drowning in Sound waarin even een momentje met gastzangeres Kim Seviour zit. Het eindigt met een heerlijke gitaarsolo en ook het nogal gewone midtempo Clover heeft prachtig snarengeweld waar je even voor wil gaan zitten. Neem dan gelijk de gedreven drums en de stuwende basgitaar mee.

Het geeft een goed gevoel steeds maar weer te moeten constateren dat The Room z’n bandgeluid laat ontploffen in een soort Mostly Autumn-modus. Nee dit is absoluut niet saai. Het gedragen Vanished en het springerige It’s Not My Home laten horen dat altijd de smakelijke kant wordt gekozen en zo is het album alweer toe aan het laatste nummer. Bloodstream is een wat vreemde eend in de bijt, een bombastische variant op het Queen nummer Another One Bites The Dust. Zo zou ik deze donkere afsluiter willen omschrijven.

We gaan over en sluiten. Ik zou bijna afsluiten met de cliché opmerking dat ik reikhalzend uitzie naar een volgende release. Dat is niet mijn stijl. Laten we het erop houden dat m’n deurmat lonkt.

Dick van der Heijde