Sad Song Co, TheAlbum

Aan het einde van de jaren ’90 van de vorige eeuw stond het Engelse bandje The Unbelievable Truth enige jaren op doorbreken. De band maakte twee fantastische cd’s met een typische Britse mengeling van Talk Talk en Radiohead (wat niet verwonderlijk was omdat de broer van Thom Yorke de zanger was), behaalde twee keer de Engelse top 40 en ging in 2001 uit elkaar. Drummer Nigel Powell begon onder de naam The Sad Song Co. een solocarrière. Het duurde nog twee jaar voordat zijn eerste plaat eindelijk het licht zag.

Op “Miseryguts” speelt hij bijna alle instrumenten en zingt hij alle liedjes zelf. Het resultaat is een moeilijk te plaatsen soort muziek, waardoor ik zeer tegen mijn wil en gewoonte een hoop andere bandnamen nodig heb om het kader te scheppen. De nummers doen denken aan Crowded House, The Beatles, R.E.M., Motorpsycho, XTC, Marillion, Radiohead, Muse, Ben Folds en Francis Dunnery. Op zijn website refereert Powell herhaaldelijk aan symfonische muziek en zegt hij beïnvloed te zijn door Genesis en IQ. Er zijn ontegenzeggelijk prog-momenten op de plaat aan te wijzen, zoals de toetsensolo in Gulag Parenting en het intro van Deep Cover, maar ondanks het veelvuldige gebruik van de onvolprezen mellotron is “Miseryguts” meer een aantekening in de kantlijn dan een nieuw hoofdstuk in het grote boek van de progressieve muziek. Daarbij heeft de productie van de plaat een wat rauwe doe-het-zelf sfeer die meer past bij Badly Drawn Boy dan bij Genesis.

Dat gezegd hebbende, denk ik niet dat er dit jaar erg veel sterkere platen zijn uitgekomen dan dit debuut, een plaatsje in mijn top 10 is alvast binnen. Dat komt vooral omdat Nigel Powell heeft wat ik in veel andere bands zo mis: een overvloed aan briljante ideeën. In eerste instantie zijn veel van deze nummers bedacht als langer uitgesponnen stukken, maar voor de plaat zijn ze gelukkig teruggebracht tot krachtige, ijzersterke liedjes. Met uitzondering van het wat flauwe You Get My Best heeft elk nummer een schitterend refrein dat niet meer uit je hoofd wil. Mijn absolute favoriet is The Everlasting Mile, een hemels, bloedmooi, ingetogen en intens treurig liedje met een erg mooie akoestische gitaar en een hartverscheurende mellotron, maar de plaat staat ból van de diamantjes,  zoals het al eerder genoemde Deep Cover, dat niet zou misstaan op een plaat van Spock’s Beard.

Op de tweede helft van “Miseryguts” overheersen de wat luchtigere Crowded House-achtige liedjes, maar over het algemeen is de toon van de plaat ronduit triestig. Met zo’n bandnaam verwacht je natuurlijk niet anders, maar Powell kan hier en daar wel heel larmoyant uit de hoek komen. Dat de luisteraar niet in het verdriet wordt meegezogen komt door de intense energie van de uitvoeringen en de vele muzikale hoogtepunten die zo mooi zijn dat je door je tranen heen lacht.

Ik vrees dat The Sad Song Co. niet snel een grote naam zal worden, daarvoor is Powell een te bescheiden mens. (Zo had hij deze plaat maar in eigen beheer uitgebracht omdat hij ervan overtuigd was dat niemand dit zou willen uitbrengen.) “Miseryguts” is dan ook alleen te koop via zijn website. Aan de andere kant is dit zo’n plaat die je eigenlijk voor jezelf wil houden en alleen met goede vrienden deelt. Bij deze.

Erik Groeneweg