Safety Fire, TheAlbum

De Djent-beweging is onder zijn eigen succes aan het bezwijken. Na een periode waarin een heleboel nieuwe jonge bands het geluid van Meshuggah breder trokken, en met spannende muziek op de proppen kwamen, trok de hype van genre ook een aantal minder spannende en originele bands aan.

Door het succes van onder andere Textures en Periphery krijgen mindere goden ook de kans van de labels, en dat is helaas niet altijd terecht. Zo af en toe springt er echter een nieuwe band boven het maaiveld uit. The Safety Fire is zo’n band. Heb je je altijd al afgevraagd wat er zou gebeuren als Meshuggah en Between The Buried And Me samen een kindje kregen? Welnu, ze hebben een kindje gekregen, dat kindje heet The Safety Fire.

Dat lijkt een gevaarlijke stelling, aangezien het hier om toppers binnen de progressieve harde muziek gaat. Toch is dat in het geval van The Safety Fire een gepaste observatie. De nummers zitten bijzonder strak in elkaar. Ze zijn niet zo heavy als Meshuggah, maar maken evenwel gebruik van uitdagende ritmes. De invloed van BTBAM is terug te horen in de af en toe naar screamo neigende gefreakte gitaarlijnen en de zang. Vooral door dat laatste aspect is het duidelijk dat dit geen band is die je opzet om eens lekker te ontspannen. “Grind The Ocean” is ook niet bepaald een ochtendalbum. The Safety Fire heeft, kort gezegd, een hoog ADHD gehalte.

Toch weten ze de aandacht van de luisteraar goed vast te houden. Telkens als de muziek net eventjes te druk dreigt te worden (en de ‘artificial harmonics’ van de gitaristen je trommelvliezen aan flarden dreigen te scheuren) komen ze met een rustpunt. Dan wordt de schreeuwerige, enigszins hoge zang afgewisseld met een zeer plezierige ‘gewone’ zangstem. De gitaren gaan even van de distortion af of spelen in plaats van drukke jazzloopjes gewoon eens een akkoord. Het nummer Floods Of Colour is een mooi voorbeeld van de geslaagde opzet. Het is ook leuk om op te merken dat The Safety Fire aandacht heeft besteed aan de opbouw van de cd als geheel, in een tijd waar nummers vaak los van het internet kunnen worden geplukt. De plaat opent hard, in het midden zit een kort rustpunt in de vorm van Anomalous Materials, dat overloopt in Animal King. Langzaamaan komt de harde, geschifte kant van de band weer naar voren, om in het voorlaatste nummer weer over te gaan tot rustgevend gepingel. De afsluiter, Grind The Ocean, is weer wat steviger en komt daardoor extra hard aan.

Hierdoor voorkomt de band (die overigens uitsluitend bestaat uit zeer capabele muzikanten), dat de luisteraar de aandacht kwijtraakt. Bij deze stijl van muziek is het vaak moeilijk om een album in zijn geheel te beluisteren, simpelweg omdat je wordt dood gebeukt door de pure drukte van de muziek. Dat is zeker een pluspunt in een tijd waarin bands minder aandacht lijken te besteden aan het album als geheel.

Binnen de progressieve metal bevindt The Safety Fire zich alsnog in een niche. Mensen die Textures al te hard en te druk vinden, moeten zich hier zeker niet aan wagen, maar liefhebbers van Periphery, BTBAM en East Of The Wall zullen zich hier zeker geen buil aan vallen. The Safety Fire heeft het wiel niet bepaald uitgevonden, maar ze hebben er wel een leuk nieuw kleurtje aan gegeven.

David Nummerdor