Safety Fire, TheAlbum

Zo vaak gebeurt het niet meer dat een band twee albums in evenveel jaren uitbrengt. Bij The Safety Fire mag het geen verrassing heten. Smaken verschillen, maar niemand kan ontkennen dat de energie en inspiratie van eersteling “Grind The Ocean” afspatten. De grote vraag is natuurlijk of de jonge Britten in zo’n korte tijd een soortgelijke felheid weer konden opbrengen. Vermoedelijk wel, maar dat is niet helemaal gebeurd. Waar het debuut vooral dreef op een overdaad aan geschifte gitaarloopjes en tempo- en stijlwisselingen, lijkt “Mouth Of Swords” meer gefocust.

De band schiet nog steeds heen en weer tussen Djent-achtige stukken met geknepen zang (denk aan bijvoorbeeld Periphery of Tesseract) en het zwaardere hakken, zagen en schreeuwen. Alle bandleden krijgen voldoende gelegenheid om volledig los te gaan. Het geluid dat Jens Bogren heeft bewerkstelligd, is wederom uitstekend. In feite is er weinig veranderd, zou je zeggen. Toch is dit album een stuk beter te behapstukken dan het debuut. Na enkele luisterbeurten valt eigenlijk pas op waarom dat precies zo is. De luisteraar krijgt nét een beetje meer tijd om te luisteren naar wat er precies gebeurt. Loopjes komen vaker terug, er wordt minder gewisseld tussen chaos en rust, en ook niet onbelangrijk: de stukken waarbij je mee kan knikken, duren lang genoeg om daadwerkelijk even op mee te knikken. Die wat duidelijker aanwezige rode lijn binnen de nummers zelf maakt “Mouth Of Swords” een stuk plezieriger om in zijn geheel te beluisteren. Met White Hands en The Ghosts That Wait For Spring worden er muzikale knipogen gegeven aan respectievelijk At The Drive-In en Gojira, maar wel volledig in de The Safety Fire stijl.

Met de tweede plaat heeft The Safety Fire een duidelijke groei doorgemaakt. Mensen die het debuut net niet trokken, kunnen de band wellicht nog een kans geven. Liefhebbers van neurotische, springerige progressieve metal hebben er in elk geval weer een prachtplaat bij.

David Nummerdor