Sallyangie, TheAlbum

Vroeg of laat zullen de mensen van Esoteric Recordings zich niet meer kunnen beheersen: dan huren ze Steven Wilson in om een nieuw vergeten meesterwerk uit de beginjaren van de pop te bedenken. En dat dan met veel bombarie presenteren als de vondst van de eeuw: ‘het al zo lang verloren gewaande album van de in mysterieuze omstandigheden van een klif gereden superband The Nonexistent’. Zo zou ik het doen in elk geval. Vandaar misschien dat ik tegenwoordig elke nieuwe Esoteric Recordings uitgave met argusogen bekijk: vroeg of laat worden we een keer in de maling genomen.

Die indruk heb ik ook een poosje gehad naar aanleiding van het onderhavige album: “Children Of The Sun” van The Sallyangie. Dit is een nieuwe heruitgave van een plaat uit 1969, het enige album van Sally Oldfield samen met haar toen 16 jaar oude broertje Mike. De connectie met Mike Oldfield is natuurlijk de enige reden om deze plaat hier te bespreken, want jongens, wat een naar ding is dit!

Sally Oldfield, een meutige literatuur- en filosofiestudente, krijgt op een noodlottige dag een soort spirituele beroerte, compleet met wit licht en een bijna doodervaring. Die gebeurtenis noopt haar tot een drastische verandering in haar leven. Weg met die studie, hier met die gitaar! Volgens eigen zeggen schrijft ze in twee dagen de stukken op deze plaat. Met die liedjes onder haar arm lift ze naar Londen, waar ze het kantoor van Transatlantic Records binnenstormt, de liedjes speelt en na een half uur met een contract weer naar buiten stapt.

Met honderd pond voorschot en de hulp van een aantal sessiemuzikanten (waaronder Jethro Tull drummer Terry Cox) nemen ze twee singles en een lp op. Ze kiezen de naam Sallyangie omdat Sally nou eenmaal zo heet en Angie een liedje van Bert Jansch is. Om tamelijk voor de hand liggende redenen breekt de groep niet echt door bij een groter publiek en na een paar optredens gaan de twee Oldfields hun eigen weg, met aanzienlijk meer succes.

Inmiddels is dit de tweede keer dat het album op cd is uitgebracht, met steeds meer bonustracks van vergelijkbaar niveau. Dat moet te maken hebben met de huidige marktwaarde van vooral Mike Oldfield, want de muziek die het duo hier speelt is niet bijzonder goed en hier en daar zelfs abominabel. Het zijn onmemorabele, folky gitaarliedjes, brave tokkelstukjes die gebukt gaan onder een berg pretentieuze rijmelarij en de wat muffe geest van Britse hippies. Clichématige teksten over bloemenkinderen, feeën en Middeleeuwse koningen worden gezongen op een toon alsof het wereldschokkende revelaties zijn.

Daarbij valt met name aan die zang een hoop af te dingen. Sally klinkt bij vlagen als een volstrekt hysterische klaarover en Mike, die wijselijk wat zachter en in een hoekje van de mix schuilgaat, lijkt zich uit te leven in typetjes, nu een Middeleeuwse troubadoer met rollende ‘r’, dan een vaag dreigende Jim Morrison. Meer dan eens zingen broer en zus tegelijkertijd aanwijsbaar andere liedjes. Het is wel begrijpelijk dat twee kinderen – want dat waren het nog wel toen de plaat gemaakt werd – zich verliezen in het spelletje ‘popster zijn’, maar dat niemand bij het platenlabel heeft ingegrepen zegt wel veel over het tijdsgewricht. Dit is bijzonder zijïge, melige zemelmuziek en iemand had er een stokje voor moeten steken.

Wat deze heruitgave nog enigszins rechtvaardigt zijn de drie solostukken van Mike die bij de bonustracks gevoegd zijn. Hier horen we een verrassend volwassen gitarist aan het werk, een mooie voorbode van al het fraais dat hij vier jaar later zou gaan laten horen. Des te wonderlijker dat ook Mike zelf toentertijd niet heeft ingezien wat een misbaksel dit is (het is ook tekenend dat Mike voor het opstel in het boekje niet beschikbaar was!).

Tot slot moet me nog even van het hart dat ik dit keer ook niet zo opgetogen ben over de geluidkwaliteit. Waar Esoteric er meestal wel in slaagt zelfs opnamen die jaren in een varkensstal onder het stro hebben gelegen nog naar hi fidelity op te poetsen, gaan deze liedjes gebukt onder een storende partij flutter en gerafel. Mijn advies: niet uitbrengen, maar nu dat helaas te laat is: in elk geval: niet kopen!

Erik Groeneweg

Erik’s advies in de wind slaan?