Het voorlaatste album van The Samurai Of Prog was gevuld met tracks die gecomponeerd zijn door de toetsenisten die hun medewerking aan het album verleenden. De titeltrack is geschreven door Robert Webb van de band England. Hij schreef dit nummer veertig jaar geleden voor die band, maar het is nooit uitgekomen. Als echte progtijgers beten de krijgers van The Samurai Of Prog zich vast in dit nummer en bouwden het uit tot een epic van bijna een half uur.
De ontstaansgeschiedenis van dit nummer deed bij opperSamurai Marco Bernard de vraag rijzen: hoeveel progbands uit de jaren zeventig schreven hun beste materiaal zonder dat het ooit werd uitgebracht als gevolg van aanpassingen in platencontracten, wijzigende samenstellingen van bands of het veranderende landschap van de popmuziek?
Deze vraag werd door zijn muzikale vrienden uit bands als Pavlov’s Dog, Lift, Odyssey, Cathedral en Quill beantwoord met het materiaal dat als basis diende voor “Lost And Found”. In overleg met de originele componisten en / of bandleden werden de nummers aangepast, uitgebreid en bijgeschaafd totdat ze pasten binnen het Samurai Of Prog stramien. Geheel in lijn met de jaren zeventig werd het album uitgebracht in een schitterende dubbele uitklaphoes, inclusief uitgebreid boekje, van de hand van Ed Unitsky, de Roger Dean van deze eeuw.
De instrumentale opener Preludin laat ons een fraaie opgewekte mix tussen Kansas en Jethro Tull horen, wat bijna onvermijdbaar is met de viool en fluit van Steve Unruh. Na een mooi sfeervol pianostuk van David Meyers met onmiskenbare sporen van wijlen Keith Emerson, volgt de eerste epic, Inception. In dit werk wordt de goddelijke prog-drieëenheid uit de jaren zeventig, Genesis, Yes en ELP tot een smakelijk geheel samengesmeed. Vooral componist en toetsenist Grimillion en gitarist Shikoh (Glass Hammer) vervullen hier een prachtige hoofdrol. Ze worden daarin, geheel in stijl, bijgestaan door Bernard en Pörsti. Het vocale aandeel van Unruh kan me echter niet bekoren. Hij heeft zo’n typische Amerikaanse scherpe, enigszins geknepen stem met weinig ruimte voor expressie.
Nee, dan de vocale bijdrage van Jon Davison in She (Who Must Be Obeyed). Davison is een prima zanger die in het huidige Yes de best mogelijke vervanger van Jon Anderson blijkt. Daarom is het wel begrijpelijk dat hij voor dit nummer is gevraagd. De zanglijn is echter zo hoog dat Davison hier zijn eigen falset stem geweld aan moet doen. Jammer, want instrumentaal staat deze compositie als een ‘Yes’-huis. In Plight Of The Swan wordt de prog-drieëenheid uit Inception in ere hersteld en uitgebreid met King Crimson-invloeden. Sterk toetsenwerk met heerlijk zwevende Mellotrons en mooi melodieus gitaarwerk.
Cd 2 wordt helemaal gevuld door The Demise, een soort “The Whirlwind” avant la lettre. Deze grandioze epic bestaat uit ZESENDERTIG delen en heeft soms de allure van een musical of rockopera. Het handelt over de zoektocht naar een magisch boek en in die zoektocht worden met regelmaat alle theatrale registers opengetrokken. Deze theatrale passages zijn, muzikaal gezien, niet altijd de sterkste delen van The Demise. Ze worden vaak ontsierd door mindere vocale bijdragen of musical-achtige melodieën en doen soms denken aan “The Wall” van Pink Floyd en “Tommy” van The Who. Voor het overige is het met volle teugen genieten van prachtige old-school prog met de nodige bombastische elementen waarvoor Rick Wakeman nog wel een cape om zijn schouders zou willen hangen.
Elke rechtgeaarde progliefhebber mag The Samurai Of Prog op zijn blote knieën danken dat zij deze zoektocht naar verloren gegane glorie uit de jaren zeventig-prog met zoveel liefde voor het genre zijn aangegaan, met als resultaat dit prachtige dubbelalbum.