Samurai Of Prog, TheAlbum

“Toki No Kaze” (in Duitsland uitgebracht onder de subtitel “Winds Of Time”, maar letterlijk: tijd van de dag) is de titel van het nieuwe album van The Samurai Of Prog (TSOP). En ik kan u direct vertellen, we worden weer verblijd met bijna 75 minuten uiterst gevarieerde en wonderschone muziek van het trio Marco Bernard (basgitaar), Kimmo Pörsti (drums) en Steve Unruh (zang, viool, fluit) die samen de harde kern vormend van de band.

De Fins-Italiaans-Amerikaanse samenwerking ziet ook deze keer weer kans om een aantal prachtige melodieën te produceren, waar halen ze het toch elke keer weer vandaan?! Schitterende instrumentatie ook, echte ouderwetse symfo bij tijd en wijle. De jaren zeventig herleven mede door het gebruik van dwarsfluit, viool en (sopraan)sax.

Tijdens het beluisteren bekroop me onwillekeurig het gevoel: naar welke film(s) zaten de muzikanten/schrijvers te kijken toen ze deze muziek maakten? Dan is het grappig om pas daarna te lezen dat dit laatste inderdaad het geval is: het werk van de legendarische Japanse manga/anime kunstenaar Hayao Miyazaki is de inspiratie geweest voor “Toki No Kaze”. Het is ook deze keer weer enorm genieten van de muziek van het drietal, aangevuld met een buslading sessie- en gastmuzikanten van over de hele wereld.

De nummer zijn zoals gezegd sterk filmisch van aard, maar er zit ook wel iets rockopera-achtig in. De cinematografische invloeden hebben echter duidelijk de overhand, vooral in de acht minuten durende openingstrack A Tear In The Sunset, maar ook in Au Contraire, The Bicycle Ride en het afsluitende La Magia è La Realtà. Naast symfonische rock zijn er ook jazzy elementen te bespeuren in de muziek van TSOP: ik hoor invloeden van fusion toetsenist Bob James (Fourplay) en muziek die me doet denken aan het door die laatste geschreven thema voor de televisieserie Taxi (kent u deze nog?) uit eind jaren zeventig in het nummer Fair Play. Het is echter pianist David Myers (The Musical Box) die hier de witte en zwarte toetsen beroert, het nummer is ook door hem geschreven. Het toetsenspel in het instrumentale Zero komt weer dichtbij dat van ex-Camel toetsenist Peter Bardens, uiterst melodieus.

En als ik denk dat het album louter instrumentale nummers bevat word ik verrast door een vocaal nummer, The Never-Ending Line wordt door zanger Daniel Fäldt (Simon Says) van vocalen voorzien. Let ook even op de bijdrage op saxofoon van de talentvolle Duitser Marek Arnold (Seven Steps To The Green Door). Vrouwelijke Japanse solozang en David Cross-achtig vioolspel op Reality, met ruim negen minuten het langste nummer op het nieuwe album. De gitaarsolo van Alan Kamran Shikoh (ex-Glass Hammer) geeft het nummer nét die extra touch. Castle Blue Dream is een oase van stilte en rust door minimalistische toetsen, een prachtig solostuk op basgitaar en de viool, dwarsfluit, akoestische gitaar en vocalen van Steve Unruh. Muziek om op weg te dromen, simpelweg fantastisch. In het vocale The Spirits Around Us meen ik flarden van Lifesigns‘ End Of The World te herkennen. Nausicaa E I Custodi Della Vita wordt door zangeres Alice Scherani gezongen en van stemmetjes voorzien. Lekker gitaartje ook, in dit geval van de uitstekende Italiaanse gitariste Marcella Arganese (Ubi Maior, Mr. Punch).

Vanaf de eerste tonen is al direct duidelijk dat Think Green sterk beïnvloed is door Emerson Lake & Palmer en in mindere mate PFM. En dan heb ik het niet alleen over de synthesizer/Moog geluiden maar ook over zang en vooral drums. Als afsluiter weer zo’n droomsymfonie in de vorm van La Magia è La Realtà, deze keer met hoofdrollen voor de getalenteerde zangeres/toetseniste/componiste Elisa Montaldo en multi-instrumentalist Steve Unruh op zo ongeveer alles wat hij in muzikaal opzicht beheerst. Lichte invloeden van Yes, hoogtepuntje.

De muziek van het drietal wordt sterk gedomineerd door toetsen, met regelmaat wordt de ene na de andere prachtige symfonie uit de voornamelijk retro apparatuur (of plug-ins?) getoverd. Daarentegen weinig (elektrische) gitaar maar als die er is gaat het niveau nog een stuk omhoog zoals in Reality, Nausicaa E I Custodi Della Vita en La Magia è La Realtà. De muziek voert je mee naar andere werelden en tijden en is bij uitstek geschikt om in je eentje, met de koptelefoon op, te beluisteren.

Veel variatie ook, ongetwijfeld het gevolg van de verschillen in de achterliggende films en dus inspiratie. Dat maakt het soms lastig om de spanningsboog aan te houden, hetzelfde geldt voor de zang. Hoewel, zang: het zijn vooral instrumentale nummers met daar tussendoor ook enkele vocale stukken, die dan weer in Japans, Engels en Italiaans worden gezongen, met afwisselend mannelijke- en vrouwelijke solozang, vandaar die associatie met een rockopera.

‘En… elk album is geweldig’ schrijft collega Maarten Goossensen in zijn oordeel over het recent uitgebrachte “The Early Years“. Daar ben ik het hartgrondig mee eens. The Samurai Of Prog heeft met “Toki No Kaze” wederom een uitstekend album afgeleverd, misschien wel het beste tot op heden, wat wel eens hoge ogen zou kunnen gooien in de strijd voor ‘Album van het Jaar’.

Samoerai als begrip is natuurlijk wereldwijd bekend als de term voor de Japanse krijgers met de bijzondere erecode uit de periode tussen 12^e en 19^e eeuw. Maar het woord staat eigenlijk voor ‘hij die dient’. Dienaren van de prog/symfo, is dat niet een meer toepasselijke en eervolle benaming?

Alex Driessen