Shape I’m In, TheAlbum

Soms word je wel eens op de verkeerde voet gezet. Dan laat je je leiden door een promotioneel schrijfsel en verwacht je iets anders dan je uiteindelijk voorgeschoteld krijgt.

Ik werd door The Shape I’m In op het verkeerde been gezet omdat de band volgens eigen zeggen een mix van groovecore met progressieve rock produceert. Groovecore staat synoniem voor een blend van rock, nu metal en hardcore. Als je dan een regel later de vergelijking met Tesseract leest, denk je dat een verzoek tot een promo volledig gerechtvaardigd is.

Het is mij volledig aan te rekenen dat ik de band benaderde en al snel daarna een enthousiast antwoord en ep toegestuurd kreeg. Gewoon een goede promotionele benadering van de band, er was zelfs de controle of ik de ep via de post correct had ontvangen. Niets anders dan lof voor de accurate en klantvriendelijke behandeling.

Maar na zorgvuldige beluistering van deze ep moet ik constateren dat de muziek van deze band niet volledig inpasbaar is binnen het plaatje van de gemiddelde Progwereld lezer. Nou zijn we niet altijd even strikt in onze aanpak, maar twijfels van mijn kant zijn er wel. Dan blijft er wat mij betreft de taak over om de muziek op een eerlijke manier te analyseren en dat doen we om bovenstaande redenen dan ook plichtsgetrouw. 

Deze vijf Belgische mannen afkomstig uit Maldegem maken een vorm van stevige grunge en stoner, gemixt met punkrock en als klap op de vuurpijl voegen ze daar ook nog eens de nodige variatie aan toe. De rauwe gitaren vervullen een grote rol, net als de zanger van het stel, Thomas van Nieuwerburgh. De bijzondere track Butterfly doet de wenkbrauwen op vocaal gebied namelijk stevig fronzen, hoewel het in essentie nergens slecht gezongen is. Van Nieuwerburgh brengt zijn vocalen op bijzonder wijze, door regelmatig een onorthodox stemgeluid te creëren. Dit omlijst hij dan ook nog met een eigenaardig accent, waardoor er een unieke sound ontstaat. Je moet ervan houden, maar het is in elk geval gevarieerd en gewaagd én je kan hem nergens betrappen op een valse noot. Vocaal gezien laat Van Nieuwerburgh zich dus van zijn gevarieerde kant horen. Ook de achtergrondzang is interessant, getuige het koortje in de achtergrond van Irma. 

De nummers op deze ep zijn gemiddeld niet langer dan viereneenhalve minuut, dus je zou denken dat deze band een commercieel gedachtegoed hanteert. Verwacht van deze band geen gitaarsolo’s, toetsenpartijen of bijzonder ingenieuze ritmes. Die zijn er niet of nauwelijks, toch zijn de songs binnen het huidige muziekklimaat origineel. De riffs zijn rauw, gevarieerd en onderhevig aan tempowisselingen, maar verwacht bijvoorbeeld geen polyritmiek die je bijvoorbeeld van Tesseract kent. Soms komt de band bijzonder verrassend uit de hoek, luister vooral eens naar de track The Shape I’m In, ongetwijfeld de song waarvan de bandnaam is getrokken. Deze track kent ludieke gitaarloopjes, bijzondere maatwisselingen en wederom het typerende zanggeluid van Van Nieuwerburgh. Waarschijnlijk zegt u de onderstaande vergelijking niet veel, maar in benadering van de muziek lijkt de band wel wat op de Duitse band Vex, hoewel die op productieniveau een treetje hoger staat.

Het enige punt van bezorgdheid is dat de nummers zich niet heel snel in je systeem gaan nestelen, hoewel dat ook weer de uniciteit van de muziek samenvat. Want met een uniek karakter kan je de wereld veroveren, denk dan aan bands als Red Hot Chili Peppers of bijvoorbeeld Rage Against The Machine. Ook dat zijn bands die verschillende stromingen op originele manier combineren, vaak ook door unieke vocalen, waardoor ze zeker in het begin van hun carrière boven het maaiveld uitstegen. We houden deze band in het vizier.