Je hebt bands die populair zijn en bands die minder populair zijn. Daaronder zitten nog enorm veel bands die helemaal niet populair zijn, maar wel geliefd, invloedrijk, of noem maar wat. Nou, zo’n drie categorieën daaronder moet Shape Of The Rain wel zitten. Ooit in het voorprogramma van bands als Pink Floyd, Jethro Tull, Love en Fleetwood Mac brengt deze voor mij volslagen onbekende groep een collectie liedjes uit de periode 1966-1973 ten gehore, voornamelijk mono.
Interessante muziek? Ja, dat wel, als je van zestiger jarenmuziek houdt. Nummers als de opener Broken Man of het Eagles-achtige Words, maken duidelijk dat Keith Riley en zijn mannen songs kunnen schrijven. Canyons is het beste nummer, maar ook het vreselijkst qua geluidskwaliteit. Zeg maar de livetracks van de Pallas-cd “Arrive Alive”, maar dan weer drie categorieën naar beneden. Jammer, want anders was het zeker een interessant nummer geweest voor psychedelische symfonaten. Wellicht is het een prima keus voor een beginnende band als obscure cover.
Maar voor de rest? Niet echt voor de lezers van deze site. Alleen misschien als document. Want beluistering van deze cd maakt je vooral klein. Wat is er toch vreselijk veel muziek gemaakt, en ongetwijfeld zijn er vele groepen en soloartiesten geweest die niet de mogelijkheid van deze cd hadden.
Markwin Meeuws