The Sign Of Leo Album

Het langdurig oppompen van het gas om de staatskas te spekken doet de Groningse aarde nadrukkelijk beven. Of het uitbrengen van de tweede cd van The Sign Of Leo iets vergelijkbaars teweeg zal brengen waag ik te betwijfelen. The Sign Of Leo is een Indierock band uit, jawel, Groningen, met als centrale man Martin Erich. Hij zingt, beroert de gitaar en schrijft de nummers. De band verzorgt sfeervolle, melodieuze rock van de softere soort. Voor hun repertoire grijpt Erich met graagte terug naar de jaren zestig, zeventig en tachtig van de vorige eeuw.

Het is feel-good muziek die je kunt opzetten bij uiteenlopende gelegenheden, daar val je je beslist geen buil aan. De elf nummers van “Sunbeam” duren gemiddeld vier minuten en ademen een mix van melancholie en vrolijkheid uit. Supertoegankelijke popsongs roepen herinneringen op aan The Beatles, Tears For Fears, Talk Talk, Todd Rundgren en in mindere mate Pink Floyd.
De sfeer van de nummers is dromerig en je zou het gebodene tijdloos kunnen noemen. Het begin is veelbelovend, golven van zachtaardige toetsen van Erwin Zwarts komen uit de speakers. De zang is eveneens zalvend voor de oren. Erich en Zwarts verzorgen deze samen, aan het begin solo, maar altijd volgen ook momenten van samenzang, waarbij bassiste Elske Bos zich ook vocaal aan het front meldt. De nummers zitten er vol mee, dus is het vocale gedeelte ook voor een belangrijk deel bepalend voor het totale geluid.
Halverwege het openingsnummer, One Day I Won’t Forget, gooit Erich er een gitaarsolo uit die helemaal past in de inmiddels opgebouwde sfeer. Zeker niet onprettig voor symfoliefhebbers. Lagen met toetsen, een prikkend basgitaartje, gitaarwerk op de achtergrond en het nadrukkelijk aanwezige vocale gedeelte, zo kabbelt dit nummer richting minuut vier. Super melodieus, dus dat belooft wat…

Bij het derde nummer gaan voorzichtig de wenkbrauwen iets omhoog. Het stramien uit het eerste nummer lijkt zich steeds te herhalen, en de elf nummers afluisterend blijkt dit ook inderdaad het geval te zijn. De nummers zijn variaties op een in het eerste nummer al volledig uitgetekend thema. Natuurlijk zijn er verschillen in de nummers waar te nemen. Zwarts wisselt af in gebruik van toetsen en thema’s, evenals het gitaarspel van Erich, soms wat meer of de voorgrond komt en in andere nummers juist weer wat minder. Het tempo is bedaard en kent hier en daar niet meer dan een oprisping richting een versnelling. Ik denk dat The Sign Of Leo op deze manier uren en uren vol kan spelen.

Niks mis mee, maar nee, “Sunbeam” van The Sign Of Leo doet de Groningse grond zeker niet nadrukkelijk schudden. Was het maar waar! Het klinkt allemaal goed, de muzikanten weten hun instrument kundig te bespelen, de zang is behoorlijk verzorgd, maar de nummers kabbelen in een veel te voorspelbaar stramien en tempo naar het einde en bij het volgende nummer begint het weer van voren af aan. Gaap… Tempo- en sfeerwisselingen, eens een tegendraads ritme gebruiken ontbreken en elf van die toch eigenlijke erg zoetige popliedjes, weliswaar met lekker veel toetsen en aantrekkelijk gitaarspel, is toch teveel van het goede. Als met Leo (het sterrenbeeld) leeuw wordt bedoeld, dan mag het gezelschap deze leeuw wel eens een keer goed laten brullen en een allesvernietigende sprint laten uitvoeren op weg naar een kansloze prooi, om deze voldaan te verscheuren en op te peuzelen. Maak eens een epic van zo’n spannend verhaal! Daarna mag Leo weer een tijdje op adem komen en wegdommelen bij een paar melancholisch getinte melodieuze popsongs. Maar hier denken Erich c.s. vast heel anders over en wie zich niet stoort aan deze potpourri van herhalingen kan zich drie kwartier heerlijk laven aan deze pot met honing.

Fred Nieuwesteeg