Voor veel muziekliefhebbers geldt dat de zanger of zangeres op een cd bepalend is voor het slagen van het totale luistergenot en daarmee het succes van een nieuwe release. Dat geldt in zekere mate ook voor mijn persoontje. De muziek kan nog zo perfect zijn, als er maar één klein kritiek puntje aan de vocale inbreng kleeft, kan het er voor zorgen dat een album nooit volledig wordt omarmd.
“Enigma Eternal” is het tweede volwaardige album van de Griekse band The Silent Wedding en laat ik gelijk bij het begin van de recensie duidelijk zijn; dit album is niet misselijk. Het kwintet muzikanten maakt symfonische progmetal met een uitstekende diversiteit waar menig band een puntje aan kan zuigen. De band is medio 2006 opgestart en in 2008 baarde de band zijn eerste ep. In 2013 kwam het debuut ter wereld en afgaande van de afgeleverde kwaliteit van deze schijf moet die haast ook al goed zijn geweest, daarom is het mij een klein raadsel waarom we hier nog niet over hebben bericht.
Vette riffs, dynamische drums, strakke basgitaarlijnen, excellente zang en toetsenpartijen die zo nu en dan een beetje fout klinken. Daarmee hebben we het belangrijkste gezegd, maar ook de originaliteit van de tracks is op prima niveau. Luister bijvoorbeeld eens naar Silence, één van de laatste nummers van het album en laat je gelijk verrassen door de strakke riffs en het gevarieerde drumwerk. Zoals gezegd kunnen de toetsen zo nu en dan wat ‘fout’ klinken, want in het genoemde Silence en in A Dream Of Choices en The Endless Journey liggen die mij iets teveel bovenin de mix, waardoor ze in negatieve zin opvallen. Toetsenist Johnny Thermos kiest naar mijn smaak niet altijd voor de beste sound, maar technisch is er nagenoeg niets aan te merken op het spel van Thermos.
Hoewel de hele cd zonder twijfel van bovengemiddelde kwaliteit is, word ik gedurende de tweede helft van het album alleen maar enthousiaster over het materiaal. Om te beginnen is Under The Veil Of Grey een wereldnummer dat na meerdere luisterbeurten alleen maar beter gaat klinken. In het nummer horen we de wat meer de proggy kant van de band. De ballade Loneliness is ijzersterk en dat komt voornamelijk door het refrein dat gedragen wordt door een voortreffelijke zanger en hoewel de melodie wat voorspelbaar is, kan je optimaal genieten van een pakkende song die je herhaaldelijk uit je speakers wil horen. Het album afsluitende en instrumentale Hands Of Fate laat je achter met een gevoel dat je meer wil horen, het is lekker duister en mysterieus.
Dan nu de zang van Marios Karanastasis, die is werkelijk waar een genot voor het oor. Wat een heerlijke strot heeft deze man! Hij doet ongeveer alles goed wat je als topzanger ook moet doen; qua sound, qua techniek en diversiteit is deze man een meester. Ik kan meerdere nummers noemen waar zijn stem mij van begin tot eind weet te boeien, maar dan moet ik ze eigenlijk allemaal opnoemen. Zo nu en dan doet zijn stem aan die van Meatloaf denken en zal ik het zeggen? Ja, ik zeg het: Karanastasis is gewoon beter. Naast het reguliere zangwerk zingt hij ook nog verscheidene koortjes in, die smaakvol en zonder opsmuk zijn geïntegreerd in de songs. Op A Dream Of Choices krijgt Karanastatis overigens hulp van Tom Englund van Evergrey, waardoor de muzikale vergelijking met die band ook wat voor de hand ligt.
Deze cd is over de hele linie niet te gecompliceerd, niet te hard, niet te technisch en vooral niet te moeilijk. Maar vergis je niet, de band weet een gezonde originaliteit in de composities te leggen, waardoor deze cd vooral prettig in het gehoor ligt. Een doorsnee zanger zou er wellicht voor zorgen dat deze cd in de kast met doorsnee worsten komt te hangen, maar Marios Karanastasis zorgt er voor dat hij deze schijf naar een voortreffelijk niveau tilt, waardoor je nog herhaaldelijk naar dit album wil luisteren. Aanrader.
Ruard Veltmaat