Sixxis, TheAlbum

Het zal wel onbewust racisme bij me zijn, maar als ik de naam Vladdy Iskhakov hoor, denk ik dat hij eerder komt uit Georgië (een land van de naar vermeend voormalige Sovjet-Unie) dan uit Atlanta, de hoofdstad van Georgia, een staat in het naar verluid Verenigde Staten. Hij is echter inderdaad doodgewoon een Amerikaan en de zanger en leider van dit geinige bandje. The Sixxis bestaat, zoals een rechtgeaarde rockband betaamt, verder nog uit een drummer, bassist en maar liefst nog twee gitaristen, terwijl Iskhakov zelf ook nog onder andere gitaar speelt. Ze raken ook allemaal af en toe nog een toets van een synthesizer aan, maar dat heb ik in de info onvermeld gelaten, want je hoort er helemaal niets van.

De samenstelling doet vermoeden dat de gitaarkunsten van de band de richting opgaat van Pearl Jam, maar dat is helaas niet het geval. Hoewel live de drie gitaristen het publiek vermaken met afwisselende gitaarsolo’s, zodat de muziek dan een haast Wishbone Ash tintje krijgt, heeft de band op zijn officiële debuut “Hollow Shrine”, samen met de vermaarde producer Dave Bottrill, besloten dat de nummers kop en staart moeten hebben, en dat het gaat om het liedje en niet de uitwerking, niet eens de productie.

Dat is zeer te respecteren keuze, maar het zorgt er helaas wel voor dat “Hollow Shrine” (genoemd naar een stukje tekst uit Forgotten Son) niet veel meer wordt dan het zoveelste AOR-bandje uit Amerika. En binnen dat genre geldt: originaliteit verdient geen prijzen, maar een heel, heel goed liedje wel. Bij AOR moeten melodieën direct in je hoofd zitten, je mag aan het begin denken ‘God, wat flauw’, maar aan het eind concluderen ‘Tering, wat goed!’ Het is juist die kwaliteit die ik mis bij The Sixxis. Met alle respect voor het gebodene, het materiaal is niet interessant genoeg, de liedjes zijn niet sterk genoeg.

De ruimte om te groeien zit volgens mij voor deze band juist in de instrumentale verrichtingen en het oprekken van de nummers, maar dat laten ze juist (stomme Bottrill!) liggen. Het bewijs is daar, Out Alive is het langste nummer van de plaat, en het liedje zelf is eigenlijk een beetje stom aan het begin, maar de uitwerking halverwege maakt dat je het liedje aan het einde ineens uit volle borst gaat zingen, dat je het snapt. Geen van de andere liedjes hebben dat effect.

Het is met name aan het begin van de plaat en dat is jammer. Long Ago is een eigenlijk een dijk van een nummer, maar je merkt het niet, want het is afgelopen voor je er erg in hebt. Ik had liever gezien dat de band Douglas Ott (leider van Enchant) had genomen, gezien zijn productionele kwaliteiten op “The Great Divide” zou dit een kandidaat zijn voor een eventuele volgende plaat. En in essentie is even verderop het instrumentale Coke Can Steve best interessant, maar mist een belangrijk element, namelijk een goed thema.

Er heerst – zeker onder muzikanten – altijd het hardnekkige geloof dat een liedje pas echt goed is als je het ook kan uitvoeren op een krakkemikkig akoestisch gitaartje in je badkamer. Dat heb ik altijd zo’n enorme onzin gevonden. Ik begrijp dat men inhoud verkiest boven vorm, maar dan moet je maar een boek gaan schrijven en geen muziek gaan maken, laat staan in een rockbandje gaan zitten. Vorm is inhoud, zeker in onze stijl.

Markwin Meeuws