Tangent, TheAlbum

In het najaar van 2012 voelde Andy Tillison zich genoodzaakt door financiële en andere problemen  de stekker uit zijn band The Tangent te trekken. De digitale inkt was nog niet droog of op het internet was te lezen dat The Tangent (lees Tillison) toch weer aan een nieuw album werkte. Dat is er nu, en voor het eerst in het tienjarig bestaan brengt de band een concept-cd uit. The Tangent is dood, leve The Tangent!

Tillison legt uit al heel lang een orkestrale suite te hebben willen maken in de geest van bijvoorbeeld Camel (“The Snow Goose”) en John Lord’s “Deep Purple’s Concerto For Group And Orchestra”. Met “Le Sacre Du Travail” gaat de lang gekoesterde wens van deze Brit in vervulling. Hij schetst in een uur in vijf movements een intrigerend en niet altijd even positief beeld van een gewone werkdag van een typische westerse wereldburger. Jij en ik zouden ons erin kunnen herkennen.

Niet alleen in de titel geeft hij een vette knipoog naar Igor Strawinsky’s “Le Sacre Du Pintemps”. De muziek heeft een sterk klassieke inslag, maar een orkest ontbreekt; te duur volgens Tillison. De begenadigde toetsenist weet uit zijn toetsenarsenaal en met samples de klassieke sfeer overigens moeiteloos op te roepen. Het verfijnde blaaswerk van oudgediende Theo Travis op saxofoon en fluit vult hierop een welkome bijdrage en versterkt het klassieke karakter van de muziek.

Traditiegetrouw verzamelt Tillison weer een nieuw gezelschap om zich heen. Wel hebben de meeste van de grote namen al eens eerder The Tangent-klanken vertolkt. Gavin Harrison (Porcupine Tree) drumt, Jonas Reingold (The Flower Kings, Karmakanic) bast en Jakko M. Jakszyk (King Crimson, Level 42) speelt gitaar en zingt. David Langdon van Big Big Train leent ook zijn stem (helaas iets te weinig) aan dit album.

Tillison heeft het maken van gelaagde, niet altijd direct toegankelijke progressieve muziek hoog in het vaandel staan. Hij deinst daarbij niet terug voor het nemen van risico’s. Het bereiken van commercieel succes staat zeker niet voorop. Met deze klassieke suite voegt hij weer een nieuw imponerend hoofdstuk toe aan het afwisselende oeuvre van The Tangent, zijn levenswerk. Hoewel de zang en stijl van Tillison’s toetsenspel herkenbaar zijn, wijkt ook deze schijf weer erg af van zijn voorganger (“COMM”).

Niet iedereen zal meteen gecharmeerd zijn van dit opus waarin genoemde klassieke thema’s knap vermengd worden met een veelheid aan stijlen als  jazz, rock en moderne prog. Er is enig geduld nodig voordat deze muziek goed ‘landt’. Bij mij is dit nadrukkelijk gebeurd. Ik raakte onder de indruk van deze meeslepende suite, vol afwisseling, van zeer subtiele passages met enkel fluit en piano tot bombastische uitbarstingen, waarbij je je midden in de orkestbak waant. Hij haalt letterlijk alles uit zijn instrumenten om chaotische flarden muziek te creëren, maar ook om ons lieflijke doorkijkjes te gunnen en te trakteren op melodieuze momenten. Hij laat de thema’s en onderdelen van de suite soepel in elkaar overlopen en het totale werk getuigt van diepte en rijpheid.

In een van de drie bonustracks blikt Andy Tillison, zoals wel vaker, terug op zijn jeugd. In 1970 hoorde hij thuis opeens de klanken van een Mellotron. Hij refereert aan  “Days Of Future Past”, de klassieker van The Moody Blues, een van eerste bands die dit legendarische instrument gebruikten. Ook dit was een inspiratie voor het maken van dit muziekstuk.

Ik kan “Le Sacre Du Travail” samenvattend volmondig omschrijven als klassieke schoonheid!

Fred Nieuwesteeg