Als een kind in de snoepwinkel. Bij elke release van The Tangent bekruipt mij dit gevoel. Allereerst natuurlijk omdat muzikaal gezien veel moois verwacht mag worden, maar mede doordat dit moois aan de luisteraar wordt gepresenteerd in pakketjes die een lust voor het oog zijn. Hierdoor wordt bij elke luisterbeurt een extra dimensie toegevoegd en levert het artwork fraaie visuele ondersteuning.
Zo dus ook bij “Not As Good As The Book” waar men de snelle kopers ruim beloont met een heerlijk, 100 pagina’s tellend boek waarin Andy Tillison zijn creativiteit in verhaalvorm aan het papier toevertrouwt. Het betreft hier een origineel sci-fi verhaal waarin op ludieke wijze de liefde voor muziek wordt beschreven. Het gaat te ver hier het gehele verhaal uit de doeken te doen, maar vanzelfsprekend sluit het aan op het concept van de cd waarin het begrip ‘midlife crisis’ centraal staat.
De liefhebber van het muzikale ‘Tangent-spectrum’ wordt ook in 2008 op zijn wenken bediend. Van echte koersverandering is geen sprake, maar wel degelijk zijn verschillen te benoemen ten opzichte van het eerdere werk. Zo zijn op A Crisis In Mid-Life serieuze ‘pop-prog’ invloeden waar te nemen waardoor een – heel voorzichtige – Saga/Kino link gelegd kan worden.
Meest vermeldenswaardig gegeven echter is dat de immer hoogstaande individuele prestaties op deze release gekoppeld worden aan een duidelijk aanwezige emotie binnen composities met een sterke structuur. Nu is dit vanuit het thema bezien natuurlijk erg logisch, maar het is wel degelijk een enorme verrijking ten opzichte van vorige albums. Er is geen sprake van een tijdelijke concentratiedip die voorheen bij beluistering nog wel eens voorbijkwam. Hoewel zeker geen sprake is van verminderde complexiteit, nestelen de afzonderlijke nummers zich gewoon sneller in het geheugen. Ze glijden via de gehoorgang naar binnen en grijpen je voorgoed bij ‘de kladden’. Ik verbaasde mij erover dat ik zelfs loopjes en stukken tekst zing tijdens mijn reguliere bezigheden. Dit is mij, hoewel ik een liefhebber ben, in alle eerlijkheid niet zo heel vaak overkomen bij The Tangent.
Hoogtepunten op cd 1 vormen Lost In London (25 Years Later) en het schitterende The Ethernet. Hier komt hetgeen ik schrijf in de vorige alinea in al zijn pracht naar voren: een breed scala aan wonderschone details die op subtiele maar doeltreffende wijze in elkaar grijpen, songs met een serieuze kop en staart en een ijzersterk refrein.
Een relatief zwakke broeder is A Sale of Two Souls die in de verhaallijn noodzakelijk is maar mij op zichzelf een beetje verveelt. Bat Out Of Basildon sluit cd 1 echter op een meer dan waardige wijze af. Dit nummer vormt een soort van eerbetoon aan het fraaie “Wall Street Voodoo” van (ex lid) Roine Stolt en had zonder enig probleem op dit album kunnen staan.
Op cd 2 staan de twee epic’s van deze cd. The Full Gamut geeft mij melancholieke gevoelens door de opening die wordt ingezongen op een wijze die doet denken aan de betere tijden van Roger Waters. Vervolgens ontspint zich over bijna 23 minuten een song die zich laat meten met The Great Nothing van Spock’s Beard. Het zal nog moeten blijken welke song uiteindelijk als winnaar de geschiedenis ingaat. Alleen al dat de vergelijking met deze klassieker getrokken kan worden zegt veel.
Four Egos, One War, oorspronkelijk van Parallel or 90 Degrees, wordt hier op fraaie wijze vertolkt. De gastbijdrage van zangeres Julie King is er één om in te lijsten en wil ik dan ook zeker niet onvermeld laten. Ogen dicht, koptelefoon op en genieten…
The Tangent heeft zich op dit album flink overtroffen. Lag de lat al angstig hoog, de enorme sprong die men op dit album maakt had ik niet voor mogelijk gehouden. Vraag is hoe dit de toekomst van The Tangent gaat beïnvloeden, want ik kan mij moeilijk voorstellen dat hierna nog een nieuw hoogtepunt kan volgen. Stoppen op het huidig hoogtepunt ligt voor de hand maar ik verheug mij nu al op een volgend album dus dat advies geef ik niet mee.
Eén ding staat vast: ons progrock genre heeft er een nieuw referentiealbum bij. Mocht iemand wel eens willen weten wat onze grote liefde toch zo bijzonder maakt, dan kun je met een gerust hart naast Spock’s Beard’s “V” ook dit “Not As Good As The Book” als luistertip meegeven!
Govert Krul