Tea Club, TheAlbum

En zo waren we al bij plaat nummer vier van de broertjes McGowan uit New Jersey, maar van een doorbraak is, ondanks alle lovende recensies van de drie vorige platen, waar kreten vergelijkbaar met ‘een belofte voor de toekomst’ en variaties op dat thema veelvuldig voorkwamen, nog immer geen sprake.

Een rondje langs de recensies van deze plaat leerde mij opnieuw een geheel nieuw vocabulaire van superlatieven. Maar wat schort er dan toch aan “Grappling”, of is het toch het crimineel onderschatte meesterwerk dat anderen het toedichten?

De stijl waar The Tea Club zich mee vereenzelvigt is een vrij zenuwachtige vorm van spierballen-symfo, dat die typische Amerikaanse stijl (Echolyn, IZZ, Spock’s Beard, Illuvatar) mengt met indie- of grunge-achtige invloeden (The Mars Volta, King’s X, Syzygy). Soms doet de band me ook denken aan die hoofdpijn-band Druckfarben, met name door de wat toegenomen Hammond. Wat opvalt aan de opsomming is dat het typische ‘westcoast’-sfeertje, bij bands als IZZ en Spock’s Beard zo aanwezig, ontbreekt. Of dat ligt aan het feit dat ze uit New Jersey komen (andere kant van het land), betwijfel ik, want ze lijken in veel opzichten ook op Metaphor.

Als je kiest een band te formeren in deze stijl, dien je erg goed te zijn op je instrument. Nou, daar is zeker sprake van. Het gitaar- en toetsenwerk, onbekend wie wat beroert, is van zeer hoog niveau. De gitaarsolo’s, melodieën en het akoestisch gitaarwerk (zeker het briljante einde van de plaat in The White Book) zijn voorbeeldig. Het drumwerk van nieuweling Tony Davis is ook verbluffend goed. Compositorisch zijn de zes tracks ook dik in orde, hoewel de Genesis-achtige ontsporing aan het einde van The Fox In A Hole achterwege had mogen blijven.

Helaas schiet “Grappling” in een heel belangrijk opzicht ernstig te kort. Tussen al het voorbeeldig gearrangeerde materiaal zit niet één melodie die kan mee neuriën, om maar zwijgen van een gewoon liedje. Hoewel Dan McGowan op zijn Facebook de laatste Beardfish ophemelt vanwege dienst kracht van de melodie, kom ik bij The Tea Club maar weinig echt uitgewerkte deuntjes tegen. Misschien moet hij eens praten met zijn vriend Conrad Keely, die onlangs een soloplaat maakte met 22 deuntjes. Of anders vragen ze voor plaat nummer vijf Tom Brislin als producer.

Maar goed, als je gaat voor sfeer, arrangementen, veel toetsen en een hoop bombast – en iedere rechtgeaarde lezer dezer site zal dat in zijn voorkeurenlijstje hebben – dan heb je aan “Grappling” een goeie 42 minuten plezier. En je vindt dat allemaal erg vermakelijk, op hun Bandcamp hebben ze dus nog drie van dat soort platen.    

Markwin Meeuws