Tronosonic Experience, TheAlbum

“Wat overblijft verdeel ik. Dacht dat dit wel in jouw straatje paste”, zo luidde de verklaring van Maarten wanneer ik hem raadpleegde over de twee cd’s die ik een weinig onverwacht op de deurmat had gevonden. Zo kwamen de klanken van het Noorse The Tronosonic Experience mijn leven in. De korte uitleg van Maarten bleek te getuigen van een uitstekend inzicht in mijn muzikale liefhebberijtjes.

Als je écht niet weet wat je in je cd-speler stopt en zelfs een andere grote website over progressieve rock geen zoekresultaten oplevert, is de verrassing des te leuker als je ineens naar een instrumentale retro-prog jamband cd luistert vol stijlkenmerken van Wetton-era King Crimson, Gong en (het vroege) Pink Floyd. En dat vervolgens dat aangevuld met sax-spel dat ook nog eens wat weg heeft van wijlen John Coltrane. De spacey gitaarklanken kunnen tamelijk vuig worden en zo komt die Robert Fripp-solo van A Sailor’s Tale wel eens bovendrijven als voor de hand liggende referentie, evenals de solo’s die je kan horen op “Kanguru” van de krautrockband Guru Guru. De referentie naar Gong zit hem in de speelse psychedelische loopjes en de fusion-achtige jams waarbij de sax een grote rol speelt. De baslijnen doen me dan juist weer denken aan die – hopelijk nog niet vergeten – elpee van het Nederlandse Cargo.

De gehele sound van The Tronosonic Experience is gehuld in een prettig mystiek, psychedelisch sfeertje met daarbij behorende productie, auditieve sfeerbeelden en geluidseffecten. De klank van de productie is trouwens erg goed gelukt; vol, ‘in your face’ en waarschijnlijk zéér nerveus makend voor het deel van de populatie dat deze muziek niet weet te genieten.

Hoewel het hier eigenlijk om twee losse cd’s (of elpees) gaat, recenseer ik “The Shadow” toch als één werk. Daarin huist ook eigenlijk mijn enige echte kritiek op dit product. Twee cd’s van bij elkaar 68 minuten muziek los uitbrengen komt op mij een beetje over als consumentenbedrog. De elpees zijn voor onder de dertig euro niet te vinden. De hoezen van de twee werken mogen dan qua artwork mooi op elkaar aansluiten, maar bijna zeventig euro voor wat prima als een dubbel elpee uitgebracht had kunnen worden is gewoon echt een beetje teveel gevraagd, wat mij betreft. De digitale luisteraars zullen zich uiteraard niet aan dit soort overpeinzingen hoeven wagen. Zo’n elpee kan je natuurlijk ook als een hebbedingetje voor de fanatiekeling zien.

“The Shadow” Vol. 1 & 2 zijn overigens duidelijk in één adem opgenomen en gelijken elkaar qua vorm, klank en inhoud enorm. Beide bestaan grotendeels uit up-tempo fusion spacerock jam stukken met een melodisch hoofdthema en lange jams gebouwd boven de groovy baslijnen. Beide hebben wat soundscape interludes. Deel 2 heeft een wat rustiger melodisch stuk, genaamd Chiaroscuro, wat dan weer de ‘schaduw’ van Totak van deel 1 is.

De kritiek ten spijt, we hebben hier wel over een zeldzaam goede uitvoering van een zeer prettige mix van retro-prog elementen. Vaak zijn die hedendaagse spacerock releases van die knutselprojecten met geprogrammeerde synthesizers, maar op dit werk zijn überhaupt nauwelijks digitale klanken of synths te horen. Gewoon de klank van een vlammende band die lekker weg galmt, terwijl het op zoek is naar hogere sferen.

Over hogere sferen gesproken; de oprichter van The Tronosonic Experience, bassist Per Harald Ottesen, kan helaas niet meegenieten van de prima reacties dat “The Shadow” heeft uitgelokt. Hij is voor de release van het eerste deel overleden. Het is dan ook nog maar de vraag of deze Noorse groep hierna ooit nog ten tonele zal verschijnen. Met “The Shadow” is er in elk geval sprake van een bijzonder sterk muzikaal nalatenschap dat liefhebbers van spacerock, fusion en Canterbury zal kunnen bekoren.

Benieuwd wat er binnenkort weer op de mat ligt!