Underground Railroad, TheAlbum

‘Moderne prog met een lichte knipoog naar het verleden’

Zo omschrijft de platenmaatschappij het debuut van The Underground Railroad. En als er dan door collega-recensenten veelvuldig wordt gerefereerd aan zowel Echolyn, als Genesis, ELP en King Crimson dan word je toch wel nieuwsgierig. Dus maar ‘blind’ gekocht. Thuis gekomen de cd vol verwachting in de speler gestopt. Pff… valt dat effe tegen zeg. Want hoewel het vakmanschap niet te ontkennen valt ontbreekt er iets: de befaamde vonk. Iets waar iedere muziekliefhebber op zit te wachten: gegrepen worden door de muziek. Maar ik ken mezelf zo langzamerhand en wijselijk leg ik deze cd een tijdje aan de kant om er toch om de zoveel tijd weer eens naar te luisteren. Je weet maar nooit.

En geleidelijk aan begonnen er dingen te dagen. De twee kortste tracks, May-Fly en Mars, waren het eerst aan de beurt, misschien wel omdat deze mij het meest doen denken aan één van mijn favoriete Amerikaanse bands: Echolyn. Puntige stukken gedomineerd door fluwelen zang, bescheiden toetsenwerk met een hoofdrol voor het pianospel van Kurt Rongey en Bill Pohl’s gitaarwerk, dat duidelijk geënt is op het beste van Allan Holdsworth. Met name in Mars zijn schitterende vloeiende gitaarlijnen te horen die het gehele nummer dragen.

En op een regenachtige zondagmiddag was daar ineens die vonk. Eindelijk viel het kwartje waarbij het drieluik The Comprachicos… / In The Factory / The Doorman een steeds grotere indruk op mij maakte. Goed uitgewerkte symfonische rock die bol staat van verrassende wendingen en mooie contrasten tussen zweverige passages en energiekere gedeelten waarin het samenspel tussen Pohl en Rongey voorop staat. In The Comprachicos… zit een schitterende opbouw die een kruising lijkt tussen de gitaarsolo uit King Crimson’s Starless en de befaamde solo in UK’s In The Dead Of Night, met net zo’n razendsnelle laatste gitaarrun als in dit laatste voorbeeld. Naadloos gaat het geheel over in het instrumentale In The Factory nu met de toetsen in de hoofdrol. Het toetsenwerk doet mij denken aan een kruising tussen Eddie Jobson en Keith Emerson maar dan vertaald naar een modern geluid. Opgezweept door Matt Hembree’s opzwepende baswerk (met een lekkere, mooie ronde klank) en bij elkaar gehouden door het solide drumwerk van John Livingston, laat Rongey horen dat hij qua virtuositeit op gelijke voet staat met Pohl.

Kenmerkend voor The Underground Railroad is de manier waarop ze af en toe een stuk als het ware tot staan weten te brengen door middel van korte atmosferische of tegendraadse passages zonder dat dit leidt tot het verlies van spanning. The Doorman, waarin men na het energieke geweld even gas lijkt terug te nemen, krijgt hierdoor een sterk melancholisch karakter wat nog versterkt wordt door de zang (Pohl of Rongey? Wie zal het zeggen aangezien beide stemmen als 2 druppels water op elkaar lijken) die mij regelmatig tijdens dit nummer doet denken aan Peter Gabriel.

Het afsluitende lange stuk Through And Through is, afgezien van een rustig gezongen gedeelte, geheel instrumentaal en hierin worden alle registers nog eens opengetrokken. En ook hier valt weer dat te horen wat we typisch Underground Railroad mogen noemen: flitsend samenspel tussen toetsen en gitaar, trage zweverige passages, korte stijlcitaten uit de rijke proggeschiedenis (met name tegen het eind nog een knipoog in de richting van Genesis) en een interessante compositie die je op het puntje van je stoel weet te houden.

En mocht je bij het zien van al die illustere namen in deze recensie nu denken dat dit album geen eigen gezicht zou hebben kan ik iedereen wat dat betreft geruststellen. Deze namen moeten meer als een vertrekpunt worden gezien van waar uit The Underground Railroad zijn eigen weg weet te vinden.

Christian Bekhuis