The View InsideAlbum

In 2020 schreef ik een jubelende recensie over de plaat “The View Inside” van het Frans/Amerikaanse trio Briand Boursin Rohr, een recensie vol flauwe kaasgrapjes en vooral loftrompetten. Want wat is dát nog steeds een goeie plaat! Nu is er gelukkig eindelijk een vervolg op gekomen. De band heeft de naam van dat eerste album overgenomen, Matt Rohr is iets naar de achtergrond verdwenen, hoewel zijn rol als medecomponist en medeproducer even groot is gebleven. Een andere verandering is, dat waar dat eerste album opviel door een fantastische line-up vol klasbakken als Simon Phillips, Greg Bisonette en Vinnie Colaiuta, dit album is samengesteld door een kleinere groep doorgewinterde maar onbekende studiomuzikanten. Misschien ook daarom, dat ik op deze nieuwe plaat iets van dat eerdere vuurwerk mis.

The View Inside is goed in AOR, rock en een klein randje prog, maar daar moet je op dit album met een vergrootglas naar zoeken. Dat neemt niet weg dat de band heel erg goed is in wat hij doet. Ludovic Briand is een sterke zanger met een zeer prettige, doorleefde stem en de nummers zijn allemaal goed doordacht, toegankelijk en goed gearrangeerd. Ze zijn dit keer ook wat minder uitzonderlijk.

“Strange Destinations” is een conceptalbum. Hoofdpersoon is Walter, die een wonderlijke reis maakt door hogere, astrale sferen, op zoek naar kennis en de ultieme bron van zijn bestaan. Met andere woorden: alles in de ik-vorm, en een hoop navelstaarderij. Misschien is het album daarom ook wel ietsje somber, wat meer ingetogen.

Het is ondertussen goed om te memoreren dat de mannen met hun debuut de lat wel érg hoog hadden gelegd. Dat “Strange Destinations” in vergelijking hiermee misschien een beetje tegenvalt, wil nog niet zeggen dat het niet een fantastische plaat is, hoor. Het album zou in het oeuvre van Toto niet misstaan, Simon Apple, FM, Ten en nog wat van die bands zouden er een heleboel voor over hebben om met zo’n mooi afgewogen album te komen, dat bovendien klinkt als een klok. Op de ‘Metal-/Rio-schaal’ scoort de plaat niet hoog, al kan gitarist Briand lekker rocken als het moet. Belangrijker is dat alle liedjes sterk zijn, zich na twee draaibeurten laten meezingen en na drie draaibeurten als oude vrienden welkom zijn. Dat is tegelijk misschien ook wel de veroordeling: het klinkt iets te makkelijk, iets te glad. Iets te Toto. Had ik al gezegd dat Briand ook in een Toto coverband speelt? Luister maar eens naar de eerste single Bad Neighborhood.

Er zijn wel een paar liedjes die aan dat keurslijf ontsnappen, zoals Pleased To Meet Me, dat opvalt door een lekker jazzy tussenstuk en zang die erg aan Peter Gabriel doet denken. De combinatie van die stem met AOR is toch wel erg prettig. Daar komt bij dat Portal in positieve zin uit de toon valt; deze afsluiter is wel degelijk proggy, hoewel dan weer te kort voor een epic.

Nou ja, liefhebbers van AOR mogen deze plaat niet laten liggen, want echt hartstikke goed, dus, en toch wat minder dan de vorige. Maar ook hartstikke goed. Dat wel.